Συνέχισα να πεζοπορώ πάνω στην φίνα, καυτή άμμο, και κάμποσα χιλιόμετρα και ανεβοκατεβάσματα μετά, έφτασα στον τόπο εκείνο που είχα θέσει προορισμό. Εκεί ήταν τα ερείπια της μονής του Αγίου Συμεών: ένα καστρομονάστηρο που χτίστηκε επί εποχής Ιουστινιανού, και άντεξε μισή χιλιετία μέχρι να παραδοθεί τελικά στην καταστροφή του κατά την επέλαση του τρομερού Σαλαδίνου. Εκεί πέρασα όλο το πρωί, μέχρι το απομεσήμερο εκείνης της ημέρας, καθιστός στο χείλος ενός υψηλού τείχους να διαλογίζομαι ξανοίγοντας την θεία μοναξιά της Σαχάρας.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.