Έρχομαι, που λέτε, τις προάλλες στην Ελλάδα και χρειάζομαι μία καινούργια κάρτα σιμ. Κατεβαίνω στην Ομόνοια, όπου γνωρίζω ότι οι κράχτες των εταιριών κινητής τηλεφωνίας παραμονεύουν πάντα άγρυπνα δίπλα από την είσοδο του σταθμού του ηλεκτρικού. Ανέκαθεν απεχθανόμουν εκ βάθους όλες αυτές τις ποταπές εταιρίες και τις γελοίες τακτικές με τις οποίες κερδοσκοπούν εναντίον του κόσμου. Βλέπω: έχει Vodafone, έχει Wind, όλοι είναι εκεί… Δεν ξέρω γιατί, αλλά θεώρησα πως η Cosmote πρέπει να είναι – έστω και κατ’ ελάχιστον – πιο αξιόπιστη και σοβαρή απ’ όλες τις υπόλοιπες. Προχωράω, το λοιπόν, προς τα παιδιά εκείνα που φέρουν τα διακριτικά καπελάκια και φανελάκια αυτής της εταιρίας.
Οι μέρες εκείνες που παίρναμε τις κάρτες σιμ από το περίπτερο χωρίς καθόλου μα-μου έχουν παρέλθει προ πολλού. Σήμερα δεν είναι πλέον επιτρεπτό να διαθέτει κανείς τηλέφωνο ανώνυμα· χωρίς να προσφέρει την δυνατότητα στην οποιαδήποτε ενδιαφερόμενη αρχή να ταυτοποιήσει ποίος ήταν ακριβώς αυτός που χρησιμοποίησε την τάδε συσκευή ή πραγματοποίησε την τάδε συνομιλία. Εξού και παραδίδω το διαβατήριό μου σ’ εκείνους τους πλασιέ της Cosmote όπως καταχωρήσουν στο σύστημα πως θα είμαι εγώ ο κάτοχος του αριθμού που μόλις μού παρέδωσαν. Πήρε κάμποση ώρα για να ολοκληρώσουν την ταυτοποιητική διαδικασία, και έφυγα κάτοχος ενός νέου αριθμού κινητού. Ωστόσο, ως απεδείχθη σύντομα: ναι μεν είχα ενεργό αριθμό στην πράξη· στην θεωρία όμως όχι…
Το διεπίστωσα όλως τυχαίως σήμερα μόλις, μιας εβδομάδος περελθούσης, όταν, για άσχετο λόγο, μού εχρειάσθη μία βεβαίωση της κατοχής του αριθμού. Προσέρχομαι στο υποκατάστημα της Cosmote στην Πατησίων και στήνομαι να περιμένω εξυπηρέτηση μπροστά από ένα γραφείο. Δύο υπάλληλοι εργάζονταν πίσω από αυτό το γραφείο: ένας βαριεστημένος τυπάς και μία ακόμη τύπισσα, το τέλειο στερεότυπο της καλομακιγιαρισμένης, αργόστροφης υπαλλήλου με το ανοιχτό ντεκολτέ που είθισται να προσλαμβάνονται από τοιαύτες εταιρίες.
Η τύπισσα ήταν απασχολημένη στον υπολογιστή της με κάτι άγνωστο για εμένα και τους λοιπούς πελάτες που περιμέναμε να μάς δωθεί κάποια σημασία. Ο τύπος για ώρα πολλή προσπαθούσε να εξυπηρετήσει δύο Πακιστανούς, απορροφημένος φαινομενικά. Έκανε μόνο μια διακοπή όταν η τύπισσα τού εζήτησε βοήθεια με κάτι. Την βοήθεια αυτή μού εφάνη την χρονοβόρησε κάμποσο επιτηδευμένα· αφού βρήκε την ευκαιρία ν’ αράξει το κουλό του στο σκαμπό της συναδέλφισσάς του και να τής τριφτεί λιγάκι τω μεταξύ. Έκαναν ένα διάλειμα και οι δύο όταν πετάχτηκε μια γιαγιάκα από το πουθενά και, προσπερνώντας την ουρά όλη, άρχισε μαζί τους μία φιλική κουβεντούλα. Με τα πολλά, με ρωτάει η τύπισσα πώς μπορεί να μ’ εξυπηρετήσει.
Το και το… τής εξηγώ ότι χρειάζομαι μία βεβαίωση κατοχής αριθμού. “Αμέσως”, μού κάνει. Τής δίνω το διαβατήριό μου, ως μού εζήτησε· και εισάγει τον αριθμό αυτού στο κενό πεδίο στην οθόνη της. Τζίφος! Το έγγραφό μου δεν είναι καταχωρημένο πουθενά! Ο αριθμός μου είναι φάντασμα! Αυτό βασικά σημαίνει ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτόν τον αριθμό για να διαπράξω οιαδήποτε άνομη δραστηριότητα, και κανείς ποτέ δεν θα εδύνατο να μ’ εντοπίσει. Ή, επίσης, κάλλιστα μπορεί να σημαίνει ότι (μιας και αμφιβάλλω το ότι μπρεί να ενεργοποιηθεί ο αριθμός χωρίς ν’ αντιστοιχεί σε κάποια ταυτότητα υπαρκτού προσώπου) θα εντόπιζαν κάποιον άλλον άσχετο άνθρωπο που αυτήν την στιγμή είναι ο θεωρητικός ιδιοκτήτης του αριθμού μου. Με λίγα λόγια, είναι τόσο καραγκίοζηδες που μάλλον, τελικά, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ποίος αριθμός ανήκει σε ποιον. Τέλος πάντων, με συμβουλεύει να πάω στα κεντρικά στην Πανεπιστημίου να μού λύσουν το πρόβλημα, προβαίνοντας στην ταυτοποίηση εκ νέου.
Μπαίνω στο κεντρικό υποκατάστημα. Βρίσκω εκεί μια κοπέλα, κάπως σοβαρότερη, ευγενικότερη και πιο συγκεντρωμένη από την προηγούμενη. Της εκθέτω τον λόγο της επίσκεψής μου. “Α”, μού κάνει, “πρέπει να απευθυνθήτε στα κεντρικά. “Συγνώμη”, τής κάνω, “αλλά ήλθα εδώ ακριβώς επειδή μού είπαν στην Πατησίων ότι αυτά είναι τα κεντρικά”. Τουλάχιστον προσεφέρθη να μού δώσει να καλέσω αυτά τα ρημάδια τα κεντρικά από το εταιρικό τηλέφωνο – και να μην χρεωθώ τον στανιό μου καλώντας από το δικό μου (δικό τους).
Καλεί, καλεί, καλεί, καλεί ώρα πολλή… το σηκώνει κάποιαν στιγμή. Το και το εξηγώ ξανά. Πόση ώρα μιλούσαμε… το μόνο που έγινε ήταν να τής δώσω χίλια-δυό στοιχεία που μού εζήτησε και να περιμένω να λάβω ένα μήνυμα αορίστου περιεχομένου, εντός αορίστου χρονικού διαστήματος· γνωστοποιώντας μού, επίσης, ότι η έκβαση της εγγραφής, έστω και καθυστερημένα, παραμένει ακόμη αμφίβολη· αφού εξαρτάται από το κατά πόσον θα είναι σε θέση να εντοπίσουν τον συγκεκριμένο πωλητή που μού έδωσε την κάρτα.
Οπότε, προς το παρόν, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναμένω εξελίξεις…
