Εκτός της παλαιάς πόλης, το άλλο εκείνο μέρος των Ιεροσολύμων που μού προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η συνοικία των Χαρεντήδων. Αυτοί οι σκληροπυρηνικοί, ορθόδοξοι Ιουδαϊστές δίνουν μαθήματα στενοκεφαλοσύνης και μεσαιωνισμού και στους πιο ανένδοτους, μικρόνους σκοταδιστές που η θρησκευτική ζωή του παγκοσμίου πολιτισμού έχει να επιδείξει. Μέχρι και οι Άμις των Η.Π.Α., να πούμε, φαντάζουν μπροστά τών διαφωτισμένοι κήρυκες της αλήθειας.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.

Από καταβολής ακόμη Σιωνισμού, η τάξη των Χαρεντήδων υπήρξε ένας από τους πιο καθέτους πολεμίους της συστάσεως του κράτους του Ισραήλ ― φαίνεται δεν τών πολυγέμισε το μάτι ο Μπεν Γκουριόν για μεσσίας. Αυτό, ωστόσο, σε καμμία περίπτωση δεν τους πτόησε από το να μεταβούν στο νέο κράτος, να πολλαπλασιαστούν σαν τα κουνέλια, και να δέχονται τα παχυλά επιδόματα που η ισραηλινή πρόνοια απλόχερα τών προσφέρει, ώστε να μπορούν ανέγνοιαστοι να αφοσιωθούν στην μελέτη των γραφών.

Όλα τα επτά μέσω όρω παιδιά που η κάθε Χαρεντιώτισσα γεννάει παρακολουθούν ειδικό, χρηματοδοτούμενο από το κράτος, χαρεντίδικο σχολείο· όπου δεν διδάσκονται άλλα κείμενα ειμή της Βίβλου ― άντε και κανα-κήρυγμα του εκάστοτε ραββίνου που είναι στην μόδα. Δεδομένου αυτού, συν τω ότι για κανέναν λόγο δεν θα ανταλλάξουν ποτέ καμμία σοβαρή κουβέντα με άλλον άνθρωπο, πολύ αμφιβάλλω εάν κανείς των υποψιάζεται πως η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, ή πως ο κόσμος είναι παλαιότερος από μία μυριετία.

Πολύ γραφικά άτομα· με τα παγιότια των ― σαν τις μπούκλες που είχε το κοριτσάκι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι ― να κρέμονται κάτω από τις πλατιές των φεδόρες, και τις μακριές των καπαρτίνες μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα, περπατούσαν όλοι πέρα-δώθε με το βλέμμα καρφωμένο καταγής. Όταν τύχαινε και σήκωνε κανείς των το βλέμμα ― για μία στιγμή μόνο, ίσα να μην σκοτωθούν πουθενά ― την ώρα που συναπαντώμασταν, και έβλεπαν έτσι κατά λάθος την φίλη μου, καταγείωναν πάλι μοναστραπίς το βλέμμα και άνοιγαν βήμα με πρόσωπο ξαναμμένο. Αυτό διότι το δόγμα των τών απαγορεύει να κοιτάζουν γυναίκες! Σε μια-δυο φάσεις που μπήκα να ψωνίσω κάτι σε καταστήματά των, μού πέρασαν μόνο την αριθμομηχανή αναγράφουσα την τιμή, και κάναμε την συναλλαγή χωρίς ούτε μία λέξη ή ματιά ― εάν ήθελα να τους ψειρίσω, όλο το μαγαζί να σήκωνα, χαμπάρι δεν θα έπαιρναν. Μεγάλη πλάκα είχαν επίσης που συναθροίζονταν στα σημεία ανάρτησης τύπου ― αφίσες ολόγιομες με ό,τι μπούρδες μπορεί να κατεβάζει το κεφάλι κάποιου δημοφιλούς ραββίνου δηλαδή ― και διάβαζαν όλοι με μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτές οι αφίσες είναι και η μοναδική των εμπιστεύσιμη πηγή πληροφόρησης. Το διαδίκτυο θεωρείται όργανο του Σατανά.

Μού είπε η φίλη μου, η Ισραηλίτισσα, μία ιστορία: Ήταν, λέει, μία φάση, και κάθονταν σε ένα πάρκο με έναν φίλο της… Τους πλησιάζει τότε στα μουλωχτά ένα χαρεντόπουλο, στην εφηβεία. «Είστε ευτυχισμένοι;» τους ρώτησε. «Ναι, αρκετά» έλαβε για απάντηση. «Εγώ δεν είμαι» είπε· και έμεινε για λίγο να τους θωρεί σαν κάτι να περίμενε, με ποιος ξέρει τι συγκεχυμένες έννοιες να στροβιλίζουν στο κεφάλι του. Κάτι ήθελε να πει… «Φοβάμαι» είπε μόνο τελικά· και το έβαλε στα πόδια τρέχοντας.