Οδηγούσαμε σε μία από τις ελάχιστες ασφαλτοστρωμένες οδικές αρτηρίες της χώρας. Και σχετικά γρήγορα καλύψαμε τα πεντακόσια πάνω-κάτω χιλιόμετρα μέχρι το Βίντχουκ: την πρωτεύουσα της Ναμίμπιας, που ευρίσκεται στο σχεδόν τέλειο κέντρο της χώρας. Εκεί θα διαμέναμε την νύχτα εκείνη: την τελευταία μας νύχτα στην Ναμίμπια.
Αφιχθήκαμε κατά το απομεσήμερο· ξανά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Βολευτήκαμε στον ξενώνα που θα διανυκτερεύαμε απόψε, και βγήκα ευθύς έξω προς εξερεύνηση. Έτι μία γερμανική πόλη, το Βίντχουκ έβριθε από καλαίσθητα, παλαιά κτίρια και κομψές εκκλησίες. Επιπλέον, ήταν κατάφορτο με υπερμοντέρνα οικοδομήματα· τα οποία στέγαζαν τα γραφεία των πολυεθνικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στην χώρα, υπερπολυτελή ξενοδοχεία, μνημειώδη υπουργεία κάθε λογής, και άσχετα-άχρηστα κυβερνητικά κτίρια· καθώς επίσης και την ανακτορικών αναλογιών προεδρική κατοικία που ευρισκόταν επί ενός λόφου στα όρια της πόλης, με ένα ολόκληρο πάνοπλο τάγμα παρατεταγμένο περιμετρικά τής.
Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.
Η πόλη αυτή ιδρύθηκε τω έτει 1890 από τους πρώτους Γερμανούς αποίκους· αφότου το νεοσύστατο γερμανικό ράιχ είχε καταφέρει να ζητιανεύσει κάποιες μεριδούλες της αφρικανικής πίτας από τις παραδοσιακές αποικιοκρατικές δυνάμεις, κατά την διαδικασία καταμερισμού της ηπείρου που έμεινε γνωστή ως Scramble for Africa.
Μία εξ αυτών των τεσσάρων συνολικά μερίδων έλαχε να γίνει η Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια), της οποίας η τότε νεοϊδρυθείσα αυτή πόλη διετέλεσε πρωτεύουσα. Από αυτήν την πόλη οι διοικητικές αρχές της αποικίας διεύθυναν την συστηματική λεηλασία του πλούτου της χώρας, καθώς και την γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών που τόλμησαν να αντιτεθούν προς αυτήν.
Πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι είχαν σφαγιαστεί μέχρι την στιγμή που η γερμανική κυριαρχία έλαβε τέλος το 1915, όταν επί καιρού πρώτου παγκοσμίου πολέμου, νοτιοαφρικανικά στρατεύματα κατέλαβαν την χώρα. Ωστόσο και αυτοί, με την σειρά των, δεν είχαν έλθει για να φύγουν μετά την λήξη του πολέμου. Επέμειναν στην παράνομη κατοχή της χώρας και τής επέβαλαν το Απαρτχάιντ, αψηφώντας αναφανδόν την διεθνή κατακραυγή για δεκαετίες.
Τελικά η κατοχή έλαβε τέλος μαζί με το Απαρτχάιντ το 1990, καθιστώντας την Ναμίμπια ένα από τα νεαρότερα κράτη του σύγχρονου κόσμου. Το πολίτευμα του νέου κράτους ονομάστηκε δημοκρατία. Και δημοκρατική ονομάζεται ακόμη η διακυβέρνηση από πλευράς του κόμματος S.W.A.P.O., το οποίο κέρδισε όλες τις εκλογές έκτοτε, με σταθερό ποσοστό υπέρ του 75%. Τα μέλη του κόμματος δείχνουν να είναι καλά προσκολλημένα στην γερμανική παράδοση ― μπορεί κανείς να κρίνει περνώντας από τους χώρους στάθμευσης των υπουργείων, βλέποντας την σταθερή προτίμηση που δείχνουν στην ποιότητα των Mercedes-Benz.
Τα-και-τα συζητούσαμε με έναν κουρελιάρη τύπο που ήλθε να μού ζητιανεύσει στο παγκάκι εκείνου του πάρκου όπου είχα καθίσει να καπνίσω ένα τσιγάρο, και κάθισε κι αυτός μαζί μού, αφού τού προσέφερα λίγα κέρματα και ένα τσιγάρο… μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει και θυμήθηκα πως έπρεπε να πάω να εύρω τους άλλους. Σύντομα θα ήταν ώρα για δείπνο.
Φαιδρώς διατεθειμένοι περάσαμε όλοι την τελευταία εκείνη νύχτα της διαμονής μας στην Ναμίμπια. Δειπνήσαμε με ποικίλες ντόπιες λιχουδιές και μπόλικο οινόπνευμα σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης. Και μετά από έναν σύντομο περίπατο στην σκοταδερή πολιτεία, επιστρέψαμε στον ξενώνα.
Έτι μία ερατεινή μέρα ξημέρωσε το πρωί. Ετοιμαστήκαμε στα-γρήγορα και βγήκαμε ξανά στο ταξίδι. Πήραμε τον ασφαλτόδρομο που οδηγούσε από το Βίντχουκ στην ανατολή. Σε λίγες ώρες θα αφήναμε πίσω μάς την Ναμίμπια.
