Το ακόλουθο διήγημα υπέβαλε η Φωτεινή Τζουβελέκη.
Θυμάμαι το αγόρι μου να θέλει συνέχεια να οδηγήσει το Toyota Corolla των γονιών μου. Η αλήθεια
είναι ότι τα είχαμε μόνο τέσσερις μήνες όταν μου ζήτησε κάτι τέτοιο. Δε μπορούσα παρά να
αναρωτηθώ Γιατί το Toyota Corolla είναι τόσο ποθητό; Ή το αγόρι μου απλά λάτρευε να με κάνει να
νιώθω άβολα; Δε γνωρίζω ειλικρινά. Ήταν ένα μοντέλο δεκαετίας, λευκό, κάπως βαρετό
εμφανισιακά, αλλά αναμφίβολα στιβαρό. Οι γονείς μου το αντιμετώπιζαν σχεδόν σαν οικογενειακό
μέλος. Το καθάριζαν τα Σάββατα, το παρκάριζαν πάντα προσεκτικά κάτω από την τέντα και έλεγαν
φράσεις του τύπου: “Το Corolla μας δεν μας έχει προδώσει ποτέ”. Οπότε όταν εκείνος μου ζήτησε να το οδηγήσει, ένιωσα πως δεν μου ζητούσε απλώς ένα αυτοκίνητο· μου ζητούσε πρόσβαση σε έναν ολόκληρο κόσμο που με είχε μεγαλώσει, με κανόνες και όρια.
Επέμενε. Έλεγε πως ήθελε να το “τεστάρει”, πως ήταν απλώς περιέργεια. Αλλά κάτι στον τρόπο που το έλεγε, στο βλέμμα του που καρφωνόταν στο τιμόνι, μου φάνηκε πιο προσωπικό. Σαν να υπήρχε ένας άρρητος ανταγωνισμός ανάμεσα σε εκείνον και το Toyota. Ή μάλλον, ανάμεσα σε εκείνον και τα πάντα που με όριζαν πριν από αυτόν.
Με τον καιρό, κατάλαβα πως το ζήτημα δεν ήταν ποτέ το Corolla. Ήταν μια σύγκρουση ανάμεσα
στην ανάγκη του να αποδείξει πως χωρούσε στη ζωή μου — και στη δική μου ανάγκη να κρατήσω
κάποια πράγματα αδιαπραγμάτευτα. Κι ίσως τελικά αυτό να είναι που κάνει ένα παλιό Toyota τόσο
ποθητό: το γεγονός ότι γίνεται σύμβολο. Όχι της ταχύτητας ή του κύρους, αλλά της σταθερότητας. Κι αυτό, για κάποιον που θέλει να ταράξει τα νερά, είναι ακριβώς το πιο δελεαστικό πράγμα.
Δεν του το έδωσα ποτέ να το οδηγήσει. Χωρίσαμε λίγο αργότερα, χωρίς δράματα. Όμως κάθε φορά
που βλέπω στον δρόμο ένα Corolla, παλιό ή καινούριο, σκέφτομαι πως κάποια σύμβολα δεν
παλιώνουν ποτέ. Μένουν εκεί, ακλόνητα, σαν υπενθύμιση ότι κάποιες γραμμές δεν είναι για να
παραβιαστούν — ακόμα κι αν φορούν απλό, λευκό μέταλλο.
Η Φωτεινή Τζουβελέκη γεννήθηκε το 2004 στη Θεσσαλονίκη και είναι φοιτήτρια Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Από νεαρή ηλικία στράφηκε προς τη λογοτεχνία και την ποίηση, αναζητώντας μέσα από τη γραφή απαντήσεις σε υπαρξιακά και συναισθηματικά ερωτήματα που την απασχολούν.
