Ταξιδιωτικές Ιστορίες από την Αμερική

Κρύο πρωί ανταρεμένο, πιάσαμε το αεροπλάνο στο Μάντσεστερ. Νύχτα ζεστή και ξάστερη, έναν Ατλαντικό πιοπέρα, προσγειωθήκαμε στην Πόλη του Μεξικού. Ξαπλώσαμε σε μια γωνίτσα του αεροδρομίου μέχρι να ξημερώσει, και πήραμε το πρώτο μετρό. Στο μετρό της Πόλης του Μεξικού ...

Το Πίκο ντε Ορισάμπα—ένας επιβλητικός, αείλευκος, άρτιος ηφαιστειακός κώνος—δεν είναι μόνο το ψηλότερο βουνό στο Μεξικό, αλλά και το τρίτο-ψηλότερο στην Βόρεια Αμερική. Απετέλεσε προφανή μας ορειβατικό στόχο. Το Πίκο ντε Ορισάμπα από τις χαμηλότερες πλαγιές Απρομελέτητα ως συνήθως, κατεβήκαμε ...

Δύο λεωφορεία μέσω Πουέμπλας μας έφεραν αργά το βράδυ στην Οαχάκα ντε Χουάρες: γραφική πρωτεύουσα της πολιτείας Οαχάκα του νότιου Μεξικού. Βρήκαμε ένα ακόμη απαράθυρο δωμάτιο στα έγκατα ενός φθηνιάρικου, απόκεντρου ξενοδοχείου, και την πέσαμε τρεις νύχτες να σπάσουμε την ...

Μετά από εικοσιτετράωρο ταξίδι με τρία λεωφορεία, κατεβήκαμε στην παραμεθόρια πόλη Ταπατσούλα, λίγα χιλιόμετρα προ της γουατεμαλικής συνοριογραμμής. Η μέρα μόλις άρχιζε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά ήμασταν κουρασμένοι. Εξού και προτιμήσαμε ένα διήμερο διαλειμματάκι. Βρήκαμε ένα οικονομικό Airbnb στην ...

Βασικά πιάσαμε το λάθος κοτολεωφορείο. Το συνειδητοποίησα κανα-μισάωρο αφότου προσπεράσαμε την στροφή μας. Ζητήσαμε επιτόπου στάση, απεβιβάσθημεν στην μέση του πουθενά, διασχίσαμε τον δρόμο απέναντι, και περιμέναμε ό,τι περάσει. Το που πέρασε μας γύρισε στην στροφή, οπόθεν πήραμε το πρώτο ...

Σουρούπωνε όταν το τελευταίο μίας σειράς λεωφορείων μας κατέβασε κάπου στα προάστια της Αντίγουας: της κλεινής, παραμυθένιας πάλαι πρωτεύουσας του ισπανικού Αντιβασιλείου της Γουατεμάλας που τότε κάλυπτε όλη την Κεντρική Αμερική. Είχε νυχτώσει όταν φτάσαμε στην ιστορική οικία, σε έναν ...

Ήμασταν οι πρώτοι που μπήκαμε στο λεωφορείο. Ως πάντοτε όταν δίνεται η δυνατότητα, βολευτήκαμε στην γαλαρία όπως αυξήσουμε τις πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση ατυχήματος. Δεύτερος μπήκε ένας τύπος που ήταν ερυθρόδερμη εκδοχή του Τζον Γουέιν. Κάθισε μπροστά μάς, και πιάσαμε ...

Σε έναν θορυβώδη κόμβο στα πέριξ του Σαν Σαλβαδόρ, μας άφησε ένα λεωφορείο και μας πήρε άλλο. Μας πέταξε σε έναν αλμυρό και ηλιοψημένο δρόμο όπου ένας ωκεάνιος αέρας ενεφύσει ελευθερία στην θαλασσοπολιτεία La Libertad. Ένα περαστικό βανάκι μας ταξίδευσε ...

Δύο λεωφορεία και ένα ταξί μας οδήγησαν στον ανατολικό σταθμό του Σαν Σαλβαδόρ, οπόθεν πιάσαμε τρίτο λεωφορείο προς βορρά. Επιβάτες και μικροπωλητές ανεβοκατέβαιναν συνεχώς στις συχνές στάσεις που κάναμε ανά τις πυκνοκατοικημένες κοιλάδες ανάμεσα στα ηφαίστεια. Οι δεύτεροι πηδούσαν έξω ...

Γυρίσαμε από τον ίδιο δρόμο στην κομβική πόλη Σάντα Ρόζα, μέσω της οποίας είχαμε τις προάλλες μεταβεί στο Γκράσιας, και αλλάξαμε λεωφορείο. Αυτό μας μετέφερε δυτικά, διαμέσου μιας καταχνιασμένης, απόμακρης κοιλάδας που περιείχε τον Ποταμό Κοπάν. Λίγο πριν τα σύνορα ...

Σαν ξαναπατήσαμε ηπειρωτική στεριά, θέλαμε να συνεχίσουμε γραμμή προς Νικαράγουα. Αλλά προέκυψε πρόσκομμα. Σωστή παρανοϊκή δικτατορία, η χώρα απαγόρευε παντάπασι όχι μόνο την χρήση αλλά και την διαμετακόμιση δρόνων. Καθώς κατείχαμε δρόνο που δεν επιθυμούσαμε να κατασχεθεί ρισκάροντας την λαθραία ...

Ήταν ακόμη νωρίς το απόγευμα όταν το δεύτερο λεωφορείο μας απεβίβασε πριν τα σύνορα της Νικαράγουας. Ο τελικός μας προορισμός απείχε μόλις σαρανταπέντε χιλιόμετρα μετά από αυτά. Ήμασταν στο πρόγραμμα να αφιχθούμε με μπόλικο απομένον φως. Όλες οι τέσσερις συνοριακές ...

Το φέρι και το λεωφορείο για τα σύνορα πήραν ελάχιστο χρόνο. Η μεταναστευτική διαδικασία εξόδου από την Νικαράγουα πήρε πάλι το πλείστον της ημέρας. Είχε νυχτώσει για-καλά όταν φτάσαμε στο Μοντεβέρδε. Το πρωί διαπίστωσα γιατί αυτό το όρος είχε ονομαστεί ...