Κρύο πρωί ανταρεμένο, πιάσαμε το αεροπλάνο στο Μάντσεστερ. Νύχτα ζεστή και ξάστερη, έναν Ατλαντικό πιοπέρα, προσγειωθήκαμε στην Πόλη του Μεξικού. Ξαπλώσαμε σε μια γωνίτσα του αεροδρομίου μέχρι να ξημερώσει, και πήραμε το πρώτο μετρό.
Λίγες στάσεις και βήματα μας έφεραν στην παχυσίδερη πόρτα ενός τσίπικου πανδοχείου μίας ρέζιγης βόρειας συνοικίας. Ο υπάλληλος έσυρε την οπτική θυρίδα, έριξε μία καχύποπτη ματιά έξω από την χαραμάδα, και ξεκλειδαμπάρωσε για να μπούμε. Αφού αφήσαμε τις αποσκευές στο στενόχωρο και απαράθυρο δωμάτιο, βγήκαμε παραχρήμα για μία αρχική περιπλάνηση στην ξακουστή, χαώδη πολιτεία.
Περισσότερα αδέσποτα παρά άνθρωποι σεριάνιζαν τις ακόμη ήσυχες παρόδους. Οι πλευρές αυτών ήταν ολόγεμες με ζωηρόχρωμες, εν μέρει ξεφτισμένες τοιχογραφίες. Απεικόνιζαν ρεκλάμες καταστημάτων, ευφάνταστες καλλιτεχνικές παραστάσεις, και τόσες παναγίες που θα έπειθαν τους μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν την τζάνα για πιο πολλές παρθένες.
Μέσω μίας λαβυρινθώδους δημοτικής αγοράς, όπου μικρέμποροι μόλις έλυναν τα κλουβιά ασφαλείας που περιέκλειαν του πάγκους, προσεγγίσαμε το κέντρο. Χτυπήσαμε δυο τάκος για πρωινό, χαζεύοντας ετερόκλιτους, πολυάσχολους ή ράθυμους περαστικούς και χασομέρηδες, και το ρίξαμε στην αξιοθέαση.
Είδαμε ιστορικά κτίρια και τα ερείπια του μεγάλου ναού της πάλαι πρωτεύουσας των Αζτέκων. Στην μέση της εκτενούς Πλατείας Συντάγματος, υψούτο μία γιγαντιαία μεξικανική σημαία με τόσο ύφασμα που θα έντυνε ένα χωριό. Περιμετρικά τής έστεκαν ένας μεγαλειώδης καθεδρικός, το ανακτορικό προεδρικό μέγαρο, ένα μουσείο, δύο πριγκιπικά ξενοδοχεία, και η έδρα της κυβέρνησης. Έξω από αυτήν, ανέκραζε συνθήματα μία κομπανία κατασκηνωνόντων διαδηλωτών, ενώ ταυτόχρονα τυμπάνιζε εμβατήρια μία μοίρα παρελαυνόντων φαντάρων.
Συνεχίσαμε την βόλτα στον πεζόδρομο του Φρανσίσκο Μαδέρο: την Ερμού της μεξικανικής πρωτεύουσας. Καλοντυμένοι πρωτευουσιάνοι και ρακένδυτοι ζητιάνοι συνωστίζονταν ανάμεσα σε περιποιημένες βιτρίνες στοκατζίδικων και τρέντικων μπιστρό. Λάτιν σκοποί που ερμήνευαν πλανόδιοι μουσικοί αμυδρώς ακούγονταν πίσω από τον ντόρο. Στο τέρμα του πεζοδρόμου, υποβλητικός έστεκε στην μέση του ουρανού ο Λατινοαμερικανικός Πύργος: ο παγκοσμίως πρώτος κτισθείς σε σεισμογενή ζώνη ουρανοξύστης που άντεξε αλώβητος τα 8,1 ρίχτερ του 1985.
Περνώντας μέσα από το κομψό Κεντρικό Άλσος, το παλαιότερο δημόσιο πάρκο στην αμερικανική ήπειρο, διεγράψαμε έναν μεγάλο κύκλο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο νωρίς το απόγευμα. Θα κλείσαμε ένα δεκαπεντάωρο ύπνου όπως απαμβλύνουμε το τζετλάγκ.
Αναζωογονημένοι, το πρωί κινήσαμε για εκδρομή στο Τεοτιουακάν: κατάλοιπο της μείζονος πόλης του μυστηριώδους πολιτισμού που ήκμασε στην Κοιλάδα του Μεξικού παράλληλα με την κλασική εποχή των Μάγια ανατολικότερα.
Κατελάβαμε δύο από τα τελευταία καθίσματα του τοπικού λεωφορείου. Η Σόφη κάθισε με μία Αυστρίδα τουρίστρια, έπιασαν κουβέντα, και ήλθε παρέα μας στην περιήγηση του αρχαιολογικού χώρου. Απευθείας ερχόμενη από τα βάθη των Άλπεων, μετερχόμενη το επάγγελμα της κτηνοτρόφου, ήταν αγαθή και καλόψυχη κοπέλα, μα δεν υπήρχε θεωρία συνωμοσίας που να μην την είχε πάρει τροπάρι. Υπήρξε η πρώτη από μακρά σειρά αντιεμβολιαστών που πετύχαμε στο Μεξικό. Συναγελάζονταν εκείνον τον καιρό στην χώρα καθώς παρέμενε από τις ελάχιστες που έμπαζαν ανεμβολίαστους. Κάποιοι μάλιστα ίδρυαν και ανεξάρτητες, εσωτεριστικές, επιδόξως ουτοπικές κοινότητες βασισμένες σε κρυπτονομίσματα και συναφή.
Η αρχαία μεσοαμερικανική πόλη εντυπωσίαζε. Στα δύο άκρα της τετράπλατης κεντρικής λεωφόρου, που άλλοτε θα έσφυζε με πολίτες και δούλους, επυργούντο οι μνημειώδεις πυραμίδες του ηλίου και της σελήνης, οπόθεν κάποτε θα αμολούσαν μασκαρεμένοι ιερείς κεφάλια θυσιασμένων ανθρώπων κουτρουβαλητά στις σκάλες. Μικρότερες πυραμίδες, διάφορα άλλα κτίσματα, οδοί και πλατείες κάλυπταν το εκτενές, ηλιόψητο πεδίο.
Ήμασταν πίσω στο ξενοδοχείο λίγο πριν βραδιάσει, και έμεινα στην είσοδο να καπνίσω ένα τσιγάρο. Εκεί-που έστριβα καθιστός κατάχαμα στο πεζούλι, με προσπέρασε ένας αλανιάρης μπάρμπας. Πρόσεξε τι έκανα, κοντοστάθηκε περίσκεπτος, γύρισε δυο βήματα πίσω, και μού έβαλε δυο παπαδάκια μαύρο στην παλάμη για να συμπληρώσω. «Gracias» τον ευχαρίστησα σαν ξανάπαιρνε τον δρόμο του. Ανέβηκα, άλλαξα, και βγήκαμε νυκτερινή έξοδο.
Βρεθήκαμε σε κάποιο κεντρικό πάρκο. Καβατζωθήκαμε σε μία άφωτη άκρη, και δοκιμάζοντας το νεοαποκτηθέν μας μεξικανικό σταφ, παρακολουθήσαμε το εξής θέαμα:
Ένας σουρωμένος τρελάκιας, μάλλον φίσκα στην αμφεταμίνη, περνοδιάβαινε μανιασμένος πανωκάτω τον δρόμο και έψαχνε αντίπαλο να πυγμαχήσει. Σταματούσε περαστικούς τυχαία, τών έριχνε σφαλιάρες και κλωτσιές, και έπαιρνε θέση μάχης με τις γροθιές μπροστά στο πρόσωπο. Όλοι τον απέφευγαν με τρόπο ή το έβαζαν στα πόδια, μέχρι που πέρασε εκείνος ο τυπάκος…
Ήταν μικρόσωμος και δεν τού φαινόταν. Περνούσε ανέμελος με το τηλέφωνο στο αφτί σαν τού την έπεσε ο πύκτης. Στην αρχή προσπάθησε να απόσχει, μα καθώς επέμενε ο άλλος, με-τα-πολλά έκλεισε το κινητό και στήθηκε. Με την πρώτη επαφή, τον σώριασε καταγής με ένα κεντραρισμένο τζαμπ. Αφότου έμεινε αποπάνω τού για δυο λεπτά γεμάτα να τού ρίχνει μυτιές και κουντεπιέ στο κεφάλι και το στομάχι, ξανάβγαλε το τηλέφωνο, κάλεσε, και συνέχισε την πορεία του.
Ο νταής έμεινε τάβλα, αναίσθητος σε μια λιμνούλα αίματος, για τουλάχιστον κανα-εικοσάλεπτο έως που φύγαμε. Διαβάτες τον προσπερνούσαν ασκότιστοι. Συνηθισμένα πράμματα.
Ήπιαμε ύστερα δυο μπίρες σε ένα εξωτερικό μπαρ, παρατηρώντας την χειμαρρώδη ανθρωποροή της τερατόπολης, και πήραμε το νυχτοπερπάτημα. Σάββατο καθώς ήταν, μπαρόκλαμπα, παγκάκια, ακόμη και κράσπεδα και σκαλοπάτια ήταν τίγκα με μεθυσμένους χαροκόπους. Παρατεταγμένα στα πλατέα πεζοδρόμια, αυθόρμητα μουσικά συγκροτήματα έπαιζαν ό,τι φαντάζεσαι από ραντσέρα μέχρι πανκ με γεννήτριες και πολύβατα ηχεία. Τα πιο δημοφιλή προσέλκυαν κοινά ακροατών/χορευτών που μετρούσαν εκατοντάδες άτομα. Γλεντώντας από την μία συναυλία δρόμου στην άλλη, γυρίσαμε σπίτι ξημερώματα.
Μείναμε στην Πόλη του Μεξικού άλλη μία μέρα και πήγαμε βόλτα στις δυτικές, κοινωνικά ανώτερες συνοικίες. Και αναχωρήσαμε την επομένη προς το γεωγραφικά ανώτερο σημείο της χώρας.
Βίντεο
Φωτογραφίες
Δες (και αν θες χρησιμοποίησε) όλες μου τις φωτογραφίες από το Μεξικό σε υψηλότερη ανάλυση.
