Εκτός του ότι θα κατευθυνθώ βορειοανατολικά, μέχρι το πρωί δεν ήξερα πού ακριβώς θα πάω. Τότε μού γνώρισαν οι νέες μου φίλες και συμπεζοπόρες πως θα πάνε στο Νταλάτ—μία δημοφιλή τουριστική πόλη στα κεντρικά υψίπεδα του Βιετνάμ—και με προσκάλεσαν. Γιατί όχι.
Ατελώς ξεκουρασμένος από την περασμένη νύχτα, ξεκίνησα λοιπόν την πορεία με απογευματινή ευδία. Διέσχισα την υπόλοιπη πεδιάδα του Ντονγκ Νάι, και πήρα τον ανήφορο στα βιετναμικά βουνά. Δεν πρόλαβα να τα απολαύσω πριν τα τυλίξει το μελανόστρωμα. Άστραψε, βρόντηξε, και ξέσπασε ο μουσώνας.
Σταμάτησε συγχρόνως με τον διερχομό μου από εκείνο το τμήμα του δρόμου όπου εξετελούντο έργα. Για την ακρίβεια, δεν σταμάτησε, αλλά εγώ τού ξέφυγα, αφού η γη εκεί ήταν στεγνή. Στην αρχή χάρηκα για την καιρική αλλαγή, μα σύντομα μού έλειψε η βροχή, όταν το νέφος υδρατμών αντικατεστάθη από νέφος σκόνης πυκνό σαν αμμοθύελλα της Σαχάρας. Νωπός σαν ήμουν ακόμη, μία στρώση λάσπης κόλλησε σε όλο μου το σώμα. Και μέσω του ορυμαγδού που ξεσήκωναν τα κατασκευαστικά μηχανήματα στην κλειστή μεριά του δρόμου, ελίχθηκα διά των μποτιλιαρισμένων οχημάτων στην ανοιχτή, με το δεξί χέρι στο γκάζι και το αριστερό μάσκα στην μύτη και το στόμα.
Είχε νυκτώσει όταν τελείωσαν τα έργα και απλώθηκε μπροστά μού ένας πλατύς, στρωτός, ασυμφόρητος αυτοκινητόδρομος. Τώρα θα μπορούσα να φύγω σφαίρα. Μα πριν καλά-καλά βγάλω την πρώτη ευθεία, ενέσκηψε ξανά η καταιγίδα στην διπλάσια ένταση της προηγούμενης και ανάμεικτη με χαλάζι. Το τελευταίο υπεβίβασε το βρέξιμο σε δευτερεύον πρόβλημα, προβιβάζοντας σε μείζον τον οξύ πόνο που μού προκαλούσε στις δακτυλαρθρώσεις, τους αγκώνες, τις κλείδες, και τα λοιπά ακάλυπτα σκληρά μέρη του σώματός μου. Πάλι-καλά που φορούσα κράνος· σώζει πράγματι ζωές, και όχι με έναν μόνο τρόπο. Το καλό με την βροχή ήταν ότι ξέπλυνε την λάσπη, και μόλις αφότου καταλάγιασε, έφτασα καθαρός στην κόσμια και κλασάτη πολιτεία του Νταλάτ.
Τα μύρια παρδαλά της φώτα αντανεκλώντο στην υγρή άσφαλτο και την επιφάνεια της κεντρικής λίμνης Σουάν Χουόνγκ. Αδιαχώρητο ξένων και ντόπιων τουριστών πλημμύριζαν τις περιαυγείς οδούς. Μπαρ, εστιατόρια, και ξενοδοχεία έσφυζαν από ζωή, μουσική, και πατιρντί.
Ξεπέρασα το χαβαλετζίδικο κέντρο και βρέθηκα να περιφέρομαι στον λαβύρινθο στενών ενός απόκεντρου λόφου. Για ώρα αυτά με οδηγούσαν εναλλάξ σε αδιέξοδα και κύκλους έως ότου εντόπισα τον ξενώνα όπου διέμεναν οι φίλες και μού είχαν κρατήσει κρεβάτι.
Καθώς λεγόταν Family Hostel, περίμενα να το διέπει φιλήσυχη ατμόσφαιρα. Μα σαν εισήλθα, κατάλαβα πως ο όρος δεν εννοείτο με την έννοια του ότι ενδείκνυται για οικογένειες, αλλά μάλλον του ότι πάντες οι θαμώνες γίνονται μία οικογένεια. Το σαλόνι εβρύαζε από Αμερικανάκια και Ευρωπαιάκια δεκαέξι με είκοσι χρονών που συμπεριφέρονταν σαν νήπια από κάθε άποψη πλην του ότι έπιναν σαν νεροφίδες. Διαγκωνίζοντας διάδρομο μέσω του στίφους, έφτασα στην υποδοχή. Συνηθισμένη στον παράλληλο ρόλο της νηπιαγωγού, μία χαζοχαρούμενη ρεσεψιονίστρια μού τσίμπησε το μάγουλο, μού έβαλε ένα πιάτο δωρεάν φαΐ, και με πήρε από το χέρι στον κοιτώνα. Αυτός ήταν άδειος κι ήσυχος, και κάρωσα μέχρι που άρχισαν να επιστρέφουν οι συγκοιτωνίτες τα ξημερώματα από τα πάρτι.
Πέρασα την ημέρα σεριανίζοντας στην πόλη και τα ανθοβριθή της άλση, θαυμάζοντας την πολυμορφική της αρχιτεκτονική που εξέθετε δομήματα από παγόδες και γαλλικούς καθεδρικούς μέχρι υπερμοντέρνα εμπορικά· και την νύχτα περιοδεύοντας τα μπαράκια. Το μοναδικότερο αυτών λειτουργούσε εντός ενός πολυόροφου δαιδάλου με αμέτρητες τσιμεντόγλυπτες στοές στις οποίες κυριολεκτικά χανόσουν. Το πρωί που απεχώρησαν οι φίλες μου, κίνησα για μία απόδραση στο κοντινό βουνό Λανγκ Μπιάνγκ.
Μια-δεκαριά χιλιόμετρα βόρεια της πόλης, η μηχανοκίνητη πορεία μου τερμάτισε στον υπώρειο χώρο στάθμευσης. Ένας λόχος κολαούζων ήταν συσσωρευμένος εκειπέρα, μεταξύ εστιατορίων, ενθυμιοπωλείων, και λοιπών εγκαταστάσεων που προσέδιδαν στο βουνό χαρακτήρα αστικού πάρκου. Πόνια και ζόνια—ήτοι ουκ εμός, φαιδρός συμφυρμός για μπάσταρδο πονιού και ζέβρας—προσέθεταν στοιχείο ζωολογικού κήπου. Υπήρχε και ένας στολίσκος τουριστικών αμαξιών. Σε αυτά αποκλειστικά επιτρεπόταν να οδηγήσουν στον εύστρωτο ασφαλτόδρομο που συνέχιζε προσταπάνω. Επομένως πάρκαρα, πλήρωσα, και το πήρα ποδαράτο.
Έπειτα από λίγο αντελήφθην ότι, αντί κοινής ινδοκινεζικής τροπικής ζούγκλας, την πλαγιά εκάλυπτε άπυκνο πευκοδάσος, και μπήκα να κόψω δρόμο. Ήμουν πολλούς μήνες στην τροπική ζώνη, και η ζούγκλα με είχε ψιλοκουράσει τελευταία. Το ανοιχτό έδαφος, τώρα, με τις διάσκορπες φτέρες, το μοσχοβόλημα της ρητίνης, το κριτσίνισμα των πευκοβελονών υπό των βημάτων μου, οι διαλείπουσες ριπές δροσερού αέρα και ο επαγόμενος υποτριγμός των πευκοκλάδων… τα πάντα γύρω μού ανέδιδαν οικειότητα και μού γεννούσαν νοσταλγία.
Ο φυσιολατρικός μου ρεμβασμός διεκόπη όταν, μετά από μία ώρα, εξήλθα του δάσους και πάτησα στου όρους την δυτική κορυφή. Αντί για δεογεννή, ερημική βουνοκορφή, εκεί αντίκρισα ένα πλάτωμα που θύμιζε τσίρκο ή κυριακάτικο παζάρι. Συνέχισα ευθύς κατά μήκος του δρόμου. Μετά από παρέμβαση των ευγενικών Σαϊγκονέζων του πελατών, σταμάτησε ένας οδηγός και με πέταξε στο τέλος του δρόμου, οπόθεν άρχιζε το μονοπάτι προς την ανατολική, υψηλότερη κορυφή.
Το πρώτο μέρος της διαδρομής διέτρεχε πανομοιότυπο πευκοδάσος διακοπτόμενο κάθε-λίγο από ονειρικά χλοάζοντα ξέφωτα. Από το τελευταίο αυτών, φανερώθη εμπρός μού η κωνική ακρώρεια, πνιγμένη σε πηχτή ζουγκλίσια πρασινάδα. Μία απότομη τσιμεντόσκαλα με οδήγησε μέσω οργίου βλάστησης στο στενό, άδενδρο, ανάνθρωπο ίσιωμα της κορυφής του Λανγκ Μπιάνγκ.
Μία φοβερή, διττή θέα ητενίζετο από τα 2.167 μέτρα. Νότια: η πυκνοκατοικημένη κοιλάδα του Νταλάτ με τα θερμοκήπια και τις υαλομεταλλικές τις κατασκευές να αστράφτουν εκτυφλωτικά υπό τον μεσημβρινό ήλιο. Βόρεια: πυκνόφυτες κλιτύες και απανωτές δειράδες ως που έφτανε το μάτι. Παρέμεινα κάμποση ώρα καθιστός σε βράχο να διαλογίζομαι την ευτυχή μου ύπαρξη, έως ότου το γαλανό πέρας κατελήφθη από το μελανό σύννεφο του επερχόμενου μουσώνα. Ροβόλησα σφεντόνα, γκάζωσα το παπί σανίδα, και οριακά κατέφυγα υπό την στέγη του ξενώνα, όπου άραξα μέχρι να αναχωρήσω το πρωί.
Φωτογραφίες
Δες (και αν θες χρησιμοποίησε) όλες μου τις φωτογραφίες από το Dalat και το Όρος Lang Biang.
Στέγαση και δραστηριότητες στο Βιετνάμ
Γνωστοποίηση συνεργατικών σχέσεων: Εφόσον αγοράσεις αγαθά ή υπηρεσίες μέσω των εμπεριεχομένων στην παρούσα ιστοσελίδα συνδέσμων, ενδέχεται να προσλάβω κάποιο μικρό ποσοστό από το κέρδος του πωλητή δίχως να χρεωθείς επιπλέον δραχμή. Θα συνδράμεις λίαν εκτιμιτέως στην διατήρηση και περαιτέρω εμπλουτισμό αυτού του ιστοχώρου. Ευχαριστώ!
Το Stay22 είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που σού επιτρέπει να αναζητήσεις και να συγκρίνεις καταλύματα και εμπειρίες από διαφορετικές πλατφόρμες πάνω στον ίδιο κομψό χάρτη. Καθόρισε τις προτιμήσεις σου στις ρυθμίσεις.
