Το φέρι και το λεωφορείο για τα σύνορα πήραν ελάχιστο χρόνο. Η μεταναστευτική διαδικασία εξόδου από την Νικαράγουα πήρε πάλι το πλείστον της ημέρας. Είχε νυχτώσει για-καλά όταν φτάσαμε στο Μοντεβέρδε.
Το πρωί διαπίστωσα γιατί αυτό το όρος είχε ονομαστεί ως είχε. Όχι πως η Κεντρική Αμερική εν γένει στερείται βλάστησης, αλλά εδώ το πράσινο γέμιζε την γη όπως νερό βαρέλι. Βρισκόμασταν στην Αγία Ελένη: ένα ξέμακρο χωριό περιζωμένο από ατέρμονα, πανάρχαια, αεί ομιχλιασμένα βροχοδάση. Μείναμε εκεί για κάπου μια εβδομάδα.
Πήγαμε κάμποσες πεζοπορίες στους γύρωθεν προστατευόμενους δρυμούς. Είδαμε ποτάμια, καταρράκτες, αλλόκοτα έντομα και άνθη, σμάρια φανταχτερών πεταλούδων, και τόσο πράσινο όσο βλέπεις μπλε καταμεσής του Αιγαίου σε ευδία. Η πιο αξιομνημόνευτη εξόρμηση ήταν η νυκτερινή που κάναμε με ξεναγό. Υπ’ αυτού την υπόδειξη, είδαμε διάφορα εξωτικά πλάσματα όπως πράσινα βατραχάκια με κόκκινα μάτια και χνουδωτές αράχνες μεγέθους ποντικιών.
Το χωριό της Σανταλένας ιδρύθηκε την δεκαετία του ‘50 από Αμερικανούς Κουάκερους μετανάστες δραπετεύσαντες την επιστράτευση για τον Πόλεμο της Κορέας. Επιστρατεύοντας την φημισμένη των επιχειρηματική οξύνοια, πλέον έχουν μετατρέψει τον οικισμό σε κατεξοχήν κέντρο οικολογικού τουρισμού. Η μαζική συρροή διεθνών φυσιολατρών έχει συμβάλει στην ανάπτυξη μίας παραδειγματικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης.
Κατά την διάρκεια της εκεί διαμονής μας, τύχαμε επίσης στην εθνική επέτειο ανεξαρτησίας, οπόταν οι δρόμοι πλημμύρισαν με μπάντες, μασκαρεμένους, παραδοσιακά ενδεδυμένες χορεύτριες, θεατές, και ξέχειλη ευθυμία.
Ο επόμενός μας προορισμός ήταν η πόλη Λα Φορτούνα, ευτυχώς—αν-και επισφαλώς—χτισμένη στην υπερεύφορη πεδιάδα παρά τους πρόποδες του εμβληματικού Ηφαιστείου Αρενάλ. Διέθετε καλές υποδομές και ζωντάνια. Απετέλεσε ωραία βάση για άλλο ένα διβδόμαδο.
Μία μέρα ενοικιάσαμε ποδήλατα και πήγαμε απολαυστική εκδρομή ανά την περιφέρεια του ηφαιστείου στην ομώνυμη Λίμνη Αρενάλ. Η πρόσβαση στην κορυφή του ηφαιστείου, λόγω υποτιθεμένου αυξημένου κινδύνου εκρήξεων και κατολισθήσεων, απαγορευόταν επισήμως. Οπότε σκαρφαλώσαμε ανεπίσημα μια άλλη μέρα.
Αρχίσαμε πρωί από το πανδοχείο και βαδίσαμε μέχρι την βόρεια υπώρεια. Δεν χρειάστηκε να προβούμε σε κάποια κλέφτικη παράκαμψη διότι δεν υπήρχε φράκτης, μπάρα, ή σημείο ελέγχου. Απλά ακολουθήσαμε ευθύς το μονοπάτι. Ήταν σε αξιοπρεπή κατάσταση παρότι παρατημένο για δεκαετίες. Η διαδρομή ήταν υπέροχη και κατέστη έτι πιο ευχάριστη διά την απουσία της παρέλασης τουριστών που θα την περπατούσαν αν επιτρεπόταν. Κατάμονοι θαυμάσαμε την θέα και τον ατμίζοντα και ζέχνοντα θειάφι κρατήρα από την κορυφή.
Με μία στάση στην πρωτεύουσα να πάρουμε τον δρόνο, ύστερα κινήσαμε στην παράλια πολιτεία του Χακό για μία τελευταία δόση θάλασσας πριν το τέλος του ταξιδιού.
Μείναμε στο Airbnb ενός ηλιοκαμένου μακρυμάλλη σερφερμπόη. Τον πετύχαμε στις μαύρες του. Από-την-μία είχε την πρώην στις ΗΠΑ που τού τα έπρηζε να καταβάλει διατροφή για το νεογέννητο μωρό του· από την άλλη είχε την νυν στην Ιρλανδία που μάλλον δεν τον ήθελε πια αφότου έληξαν οι διακοπές. Να τού παρηγορήσουν τον νταλκά, μαζεύονταν σπίτι του οι φίλοι του οι σερφερμπόηδες και έπιναν ολημέρα χόρτο.
Ο ένας φίλος ήταν σε όλα τα μπαρ γνωστός ως the mushroom guy. Γυρνούσε τις βοσκές και συνέλεγε ψιλοκυβινούχα μανιτάρια από τις κουράδες των αγελάδων. Μάς έδωσε μια φούχτα, και τα φάγαμε μια νύχτα στην παραλία υπό τον στρεβλωμένο, κατάστερο ουρανό. Κολλήσαμε ώρες να παρατηρούμε μία χελώνα που έσκαβε γούβα να γεννήσει. (Δεν την άγγιξα να μην την ενοχλήσω, μα είμαι βέβαιος πως ήταν πράγματι εκεί· την βλέπαμε και οι δύο εξάλλου.)
Κατά τα άλλα, το Χακό ήταν ένα υπερεμπορευματοποιημένο παραθαλάσσιο θέρετρο με έμφαση στο ηλικιωμένο άρρεν πελατολόγιο. Είχε σχεδόν τόσα στριπτιζάδικα όσα ξενοδοχεία και περισσότερες πουτάνες απότι σερβιτόρες.
Μετά από κοντά ένα εικοσιτετράωρο μέσα στο λεωφορείο, φτάσαμε και στην Πόλη του Παναμά: τερματικό σταθμό αυτού του ταξιδιού στην Κεντρική Αμερική. Αράξαμε λίγες μερούλες να δούμε την πόλη.
Την απάρτιζαν ένας σύγχρονος τομέας με πανύψηλους υάλινους ουρανοξύστες και ένας ιστορικός που ήταν από τους γραφικότερους σε όλη την περιοχή. Μεταξύ τών συγκοινωνούσε μία δολιχή παραλιακή προμενάδα που τα βράδια κατεκλύζετο με περιπατητές και ρακούν. Απέναντι, διαδοχικά μπαράκια έσφυζαν με μουσικές και μεθυσμένους. Ένας μάς είπε πως ήταν σωματοφύλακας του προέδρου—αλλά νομίζω μάς παραμύθιαζε για να πουλήσει μούρη σε μία Κουβανέζα γκόμενα που ήταν στην παρέα.
Πήγαμε και μία βόλτα στην είσοδο της διώρυγας να χαζεύσουμε κανα-καράβι. Και πήραμε τέλος το αεροπλάνο πίσω προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Βίντεο
Φωτογραφίες
Δες (και αν θες χρησιμοποίησε) όλες μου τις φωτογραφίες από την Κόστα Ρίκα και την Πόλη του Πανάμα.
