Το μάτι μου είχε συνηθίσει στην γαλήνη της στέπας. Ραθύμως βόσκοντα κοπάδια ανά το επίγειο πράσινο και αργά πλανώμενοι σωρείτες διά του γαλάζιου ουρανού ήταν τα μόνα κινούμενα χαρακτηριστικά του έρημου τοπίου. Αφότου εκείνη η φιλοπερίεργη γιαγιά που μοιραζόταν μαζί μας το ταξί βαρέθηκε να ρωτάει, συνήθισε και το αφτί μου στην ησυχία. Η ανάλαφρη τριβή του λάστιχου στην άσφαλτο … [Read more...]