Τα πλάσματα εκείνα που τελικά απεδείχθησαν τα προθυμότερα προς στενές συναναστροφές μαζί μάς, ήταν οι σκορπιοί. Εκείνο το πρωί, καθώς ενετρυφούσα στην πρωινή μου αποπάτηση, ένα χτύπημα στην πόρτα του αποχωρητηρίου προσέβαλε την ιδιωτικότατα της στιγμής. «Watch out man! There is a scorpion walking into the fucking toilet!» ακούστηκε η φωνή του φίλου μου απέξω. Την ίδια ακριβώς στιγμή, είδα έναν παχύουρο σκορπιό να εισέρχεται κάτω από την πόρτα, και να βαδίζει γραμμή προς τις ξυπόλυτές μου πατούσες. Ανασήκωσα ευθύς τα πόδια μου, και πήρα να τηρώ το αποπροσανατολισμένο μάλλον ζωντανό, που συνέχισε τον δρόμο του πίσω από την χέστρα.

Ύστερα, όταν είχαμε ήδη ξεκινήσει στον δρόμο, εντοπίσαμε έναν άλλον παχύουρο σκορπιό, που είχε εισέλθει λαθραία στο αυτοκίνητο. Χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα, υποστηρίζοντας δύο διαφορετικές απόψεις ως προς το πώς θα αντιμετωπίζαμε τον λαθρεπιβάτη. Η πρώτη άποψη, την οποία υποστήριξα και ο ίδιος, ήταν να τον παγιδεύσουμε μέσα σε κάποιο δοχείο, και να κάνουμε μία στάση να τον αμολήσουμε στην ελευθερία. Τελικά όμως υπερτέρησε η άλλη άποψη… Το σκληρό πέλμα ενός παπουτσιού προσεγειώθη με βάναυση δριμύτητα πάνω στο δύσμοιρο πλάσμα, κάνοντάς το χλαπάτσα, και στέλνοντας την ψυχούλα του προς ανάπαυση εν τόπω χλοερώ ― ή ίσως αμμουδερώ, εν τη προκειμένη.