Ένα τραγούδι που έγραψα κατά την διάρκεια κάποιων ημερών που κατασκήνωνα μονάχος μου με την κιθάρα μου σε μία όχθη της Λίμνης Μπουνιόνι στην Ουγκάντα.
Στίχοι
Προχθές σε καρτερούσα να φανείς
Οψές το ήξερα πως δεν θα έρθεις
Και σήμερα εσηκώθηκα νωρίς
Την νύχτα πως υπέφερα δεν ξέρεις
Μα τώρα πια το εσκέφτηκα καλά
Για σένα να μαράξω δεν το θέλω
Αντίο, στο καλό, και γεια χαρά
Στην θύμισή σου λέω και πηγαίνω
Σαν είδα σε ταράχτηκα πολύ
Δεν ήξερα ποια είσαι και τι κάνεις
Σού μίλησα και χάρηκα γιατί
Εθάρρεσα πως με άλληνε δεν μοιάζεις
Εγύρευσα μού φαίνεται πολλά
Δεν νόησα τι θες και πού πηγαίνεις
Μα δεν πειράζει· εσύ νά ‘σαι καλά
Κι όσες χαρές γυρεύεις να τις εύρεις
Και τώρα πάω, φεύγω
Μόνος τον δρόμο παίρνω
Τίποτε δεν έχω ανάγκη
Δεν θα κάνω τα ίδια λάθη
Αύριο θα γελάω
Με χαρά θα χοροπηδάω
Όμως πριν αυτό να το κάνω
Στέκω λίγο εδώ
Και τραγουδώ μονάχος μού τραγούδια πού ‘λεγα
Έναν καιρό που ήταν σαν σήμερα
Μαύρη η ψυχή μου, ανούσια η ζωή μου
Βαρύς ο πόνος μου, άδειος ο κόσμος μου
Ήμουν θλιμμένος και βαριεστημένος
Ήμουν και τότε σαν τώρα μόνος μού
Και τραγουδάω σήμερα με λόγια στενάχωρα
Λόγια που μες στην ψυχή μου τά ‘κρυβα
Ήταν θαμμένα και ξεχασμένα
Είναι του πόνου μου τα αποθήμενα
Μα εσύ τα ξύπνησες αφού με πλήγωσες
Κι έμεινα πάλι σαν τότε μόνος μού
