Έτσι και εκεί, δεν θα χαράμιζα ουδεμία ευκαιρία προς συναναστροφή με τον αληθινό κόσμο. Και το πρώτο πρόσφορο έδαφος προς εξερεύνηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το ορόσημο της περιοχής, το Τραπεζοβούνι.

Την πρώτη φορά που κίνησα τον δρόμο προς την κορυφή του απογοητεύτηκα ελαφρώς· αφού πήρα ένα από αυτά τα δημοφιλή μονοπάτια, που θύμιζε εικόνες από το προσκύνημα της Τήνου. Η αλήθεια είναι ότι το όρος αυτό είναι πλέον κατά πολύ διαφορετικό απότι θα ήταν σ’ εκείνες τις παλαιές, ένδοξές του εποχές· όταν ακόμη λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, και πολυάριθμοι αετοί θα κυριαρχούσαν στις άγριες πλαγιές του. Τώρα πια έχει μετατραπεί σε ένα πάρκο αναψυχής, όπου οι εύποροι κάτοικοι της πόλης, και οι διάφοροι περαστικοί, συρρέουν για να επιδοθούν στις διάφορες ορεινές δραστηριότητες που το βουνό αυτό δύναται να προσφέρει. Το ακόμη λυπηρότερο είναι το ότι έχουν κατασκευάσει μέχρι και τηλεκαμπίνες· ούτως ώστε κάθε καρυδιάς καρύδι να έχει αποκτήσει πρόσβαση στην κορυφή του βουνού· κάνοντας την μεριά εκείνη της κορυφής του να παρομοιάζεται με πλατεία μπροστά από το δημαρχείο κάποιας πόλης· αφήνοντας τις αρχές του πάρκου και τις διάφορες περιβαλλοντικές οργανώσεις να αγωνίζονται να συντηρήσουν τα απομεινάρια της άλλοτε πάμπλουτης πανίδας του.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.

Παρ’ όλα αυτά, το βουνό μπορεί ακόμη να προσφέρει στιγμές γαλήνης και απομόνωσης στις διάφορες δυσπρόσιτες μεριές του. Δίνοντας τον χρόνο να περιπλανηθώ, ανακάλυψα διάφορες υπέροχες διαδρομές, όπου, μόνος μαζί με την ησυχία, μπορεί κανείς να απολαύσει τις φανταστικές θέες.

Σαν πρωτοπάτησα την κορυφή του, κατάλαβα απολύτως γιατί το ονόμασαν ως το ονόμασαν. Κορυφές και κορυφές είχα δει πρωτύτερα· τέτοιο πράγμα όμως ποτέ. Το βουνό όλο ήταν πράγματι σαν ένα τραπέζι. Αφού ανέβαινες την απότομη, χιλίων μέτρων ύψους πλαγιά του, άναυδος έμενες να θωρείς μία κατεπίπεδη επιφάνεια που εξετεινόταν πέρα-ως-πέρα, σφύζουσα από ζωντανόχρωμους, γκροτέσκους θάμνους. Μού φάνηκε ένα τόσο παραγήινο τοπίο. Ήταν σαν κάποιος γίγαντας της προϊστορίας να είχε κόψει όλο το βουνό στην μέση με το γιγαντικό του πριόνι.

Το όρος ευρίσκεται μέσα στην μικρή αυτή γωνία της νοτιοανατολικής Αφρικανικής Ηπείρου, που από μόνη της αποτελεί ένα από τα έξι όλα-κι-όλα ανθοβασίλεια που οι φυτολόγοι έχουν διαιρέσει τον πλανήτη (με ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο να αποτελεί ένα). Αμέτρητα είδη παράξενων, καλλίμορφων, ενδημικών φυτών και λουλουδιών, κρυμμένα στις διάφορες χαραμάδες του όρους, μπορεί κανείς να θαυμάζει με-τις-ώρες.

Με-τις-ώρες, επίσης, μπορούσες να χαζεύεις την καταπληκτική θέα από το χείλος του βορείου γκρεμού. Η πόλη, η Λεοντοκεφαλή, ο Σηματόλοφος, η ακτή… πόσο μικρά και ασήμαντα φαίνονταν όλα αποκεί πάνω! Ο ωκεανός, που σαν ζωγραφιστός φαινόταν χωρίς να μπορείς να διακρίνεις τις κινήσεις στην αειτάραχή του επιφάνεια, εντύπωνε το βαθυγάλαζό του χρώμα στο μάτι, καθιστώντας το το κυρίαρχο χρώμα σε όλο το τοπίο.

Το βουνό προεκτείνεται ομαλά προς τον νότο. Πολλά ωραία μονοπάτια μπορείς να ακολουθήσεις, ανακαλύπτοντας τις διάφορες εκπλήξεις που σού επιφυλάσσει· καθώς και να ρίξεις μία αναζωογονητική βουτιά στα παγερά νερά κάποιας των λιμνών του. Μπορείς να διακρίνεις τις ομαλές πλαγιές που συνεχίζουν να ανωκατηφορίζουν προς τον πέρα νότο. Κάπου εκεί, στο τέρμα, θα καταλήγουν στον ωκεανό, σχηματίζοντας το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Μία δυνατή επιθυμία να φτάσω στο τέρμα μού γεννήθηκε όταν πρωτοατένισα εκείνη την θέα.