Ένα άλλο ονομαστό μέρος σε αυτόν τον τόπο ήταν η νήσος Ελεφαντίνη. Πρόκειται περί μίας μακρόστενης, μήκους ενός χιλιομέτρου νήσου καταμεσής του Νείλου και ακριβώς απέναντι από την πόλη του Ασουάν. Θεωρείται ένας εκ των αρχαιοτέρων οικισμών στον Νείλο. Και για τους αρχαίους αποτελούσε σημαντική αμυντική θέση στα τότε σύνορα Αιγύπτου και Νουβίας· καθώς και σπουδαίο εμπορικό και θρησκευτικό κέντρο.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.

Σήμερα, η βορινή της πλευρά καταλαμβάνεται από ένα υπερπολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα· το οποίο, λόγω της δραματικής πτώσης που τα πρόσφατα επεισοδιακά δρώμενα της Αιγύπτου επέφεραν στον τουρισμό, θυμίζει πόλη-φάντασμα. Σαν έτυχε, κατά κάποιες συμπτωματικές συγκυρίες, να περάσω μέσα από τις εγκαταστάσεις του, δεν είδα παρά δυο-τρείς φρουρούς, μισοαποκοιμισμένους σε κάποια καρέκλα με το πολυβόλο κρεμάμενο από τον ώμο, και έναν κηπουρό να τσουγκρανίζει ράθυμα πεσμένα φύλλα. Περί θαμώνων δε ούτε λόγος.

Η νότια πλευρά του νησιού τώρα, καταλαμβάνεται από λίγα γραφικά χωριουδάκια και τις καλλιέργειες των ήσυχων κατοίκων των. Εκείνο το μέρος το βρήκα ιδανικό για να ξεφύγει κανείς για λίγο από την βαβούρα της πόλης και το πρήξιμο των κραχτών της.