Στίχοι

Το έμαθα τι έγινε, φίλε, παλιέ μου φίλε
Το άκουσα τι σού ‘τύχε, αγαπητέ μου ηλίθιε
Χρόνια περάσανε πολλά που νέα σου δεν πήρα
Κι αναρωτιόμουν πού και πού ποιά σού ‘χει λάξει μοίρα

Μα τελικά τα έμαθα από έναν κοινό μας φίλο
Τυχαία στα Εξάρχεια τον πέτυχα τον τύπο
Μού εξιστόρησε πολλά, κι αυτό μόνο στο τέλος
Α! να τι άλλο έγινε· απέθανε ο Αλέκος

Μαλάκα Αλέκο πέθανες· δεν άντεξες τον πόνο
Την θεωρούσες την ζωή σκληρό μαρτύριο μόνο
Μαλάκα Αλέκο έσβησες, εχάθης μια για πάντα
Πες μού ρε βλάκα! πού ‘σαι εδά; δεν απαντάς, απάντα!

Ο νους σου ήδη έπαυσε, το σώμα σου σαπίζει
Με του καιρού το πέρασμα κι η μνήμη σου θα φθίσει
Γιατί ρε μάπα πέθανες; δεν κράτησες τον λόγο
Που κάθε βράδυ έλεγες, “ναι, αύριο θα την κόψω”

Μα δεν σε κατακρίνω πια· σ’ έχω κατανοήσει
Το ξέρω ποία δύναμη στην ήλεγχε την ζήση
Κάποιον καιρό, συγχώρα με, σε νόμιζα ηλίθιο
Μα πια το συνειδητοποιώ· ήμουν κι εγώ το ίδιο

Μαζί ταλανιζόμασταν μες στην φρικτή την πλάνη
‘Γω έζησα, συ πέθανες, αυτά η τύχη κάνει
Μονάχα τώρα εύχομαι να ηύρες καταφύγιο
Απ’ το ανελέητο αυτό που εβίωνες μαρτύριο

Θυμάμαι που νταγκλάραμε σε ζοφερά δωμάτια
Κι άσκοπα εγυροφέρναμε τα ομονοιακά σοκάκια
Ώρες περνούσαμε πολλές για να φιλοσοφούμε
Στην μάταιη την ύπαρξη κάποια χαρά να βρούμε

Μα άδικα ανεζητούσαμε τυφλοί μες στο σκοτάδι
Μονάχα εκουβαλούσαμε καντήλι δίχως λάδι
Κι όμως την ηύρα τελικά· απεφάσισα να ζήσω
Κρίμα που δεν υπάρχεις πια· ήθελα να στην δείξω

Το ξέρω· τό ‘ξερες κι εσύ πως η χαρά υπάρχει
Μα δεν το εκαλοπίστευσες πως σένα θα σού λάξει
Γι’ άλλους μονάχα νόμιζες είν’ κατοχυρωμένη
Και πως για σένα ούτε μια σταλιά δεν απομένει

Παρ’ όλα αυτά αγωνίστηκες με όσες δυνάμεις είχες
Για να βαστάξεις την ζωή που ήταν για σένα λύπες
Όμως δεν άντεξες πολύ· ελύγισες στο τέλος
Έτσι και ελιποπνόησες όντας ακόμη νέος

Στην μνήμη μου θα φέρνω σε κάποιες φορές λιγάκι
Μα όχι συχνά, κι ούτε πολύ, για θα μού είν’ φαρμάκι
Οι εποχές οι τοτινές που εκάναμε παρέα
Να τις θυμάμαι, με τρυπούν όπως τις φλέβες σέα

Σαν μεγαλώνω και γερνώ και ξεφορτώνω μνήμες
Ίσως και να ξεχάσω το πως κάποτε υπήρξες
Μα αυτό μην σε στενοχωρεί· τι σημασία νά ‘χει;
Θυμούνται, δε θυμούνται σε, ποια διαφορά σού κάνει;

Είσαι νεκρός, είσ’ άυλος, υπόσταση δεν έχεις
Δεν νοιώθεις, δεν αισθάνεσαι, ουδέν καταλαβαίνεις
Τους στίχους τούτους δεν θα δεις· τι και που είν’ για σένα;
Και τραγουδώ, για ποιόν θαρρείς, για σένα τον κανένα

Ποτέ σού δεν θα ξαναδείς πρόσωπο γυναικείο
Μήτ’ από ήλιο πάλλαμπρο κατάφωτο τοπίο
Καθόλου αυτήν δεν την νοείς που σού ‘τυχε την νίλα
Μήτε την που σ’ επλάκωσε τρισάπειρη μαυρίλα

Μα τι νά γίνει, τελικά, τα πράγματα έτσι έχουν
Αργότερα ή νωρίτερα τα πάντα τέλος παίρνουν
Μάλλον δεν θά ‘ναι άσχημη θαρρώ κι η ανυπαρξία
Μα κι η ζωή σου, αν και σκλήρη, την είχε μιαν αξία

Της Όχης θα την μαρτυρούν οι πέτρες και το χώμα
Κι οι Μούσες που ‘ν’ στα Έρια και σε θυμούνται ακόμα
Όπως και νά ‘χε, κάποτε και κάπως θά ‘σουν τέζα
Τουλάχιστον ειρηνικά θα σέ ‘στειλε η πρέζα