Κατά τον καιρό της παραμονής μου στο Ασουάν, είχα ολότελα χαμένη την αίσθηση της ημερομηνίας. Εξού και ήταν κατά τύχη και-μόνο που έμαθα ότι σίμωνε το Πάσχα. Ο μεγάλος κοπτικός πληθυσμός της πόλης υπαινισσόταν επικείμενο τζέρτζελο. Έτσι, το πρωί της αγίας εκείνης ημέρας, είχαμε στηθεί έξω από τον μεγαλόπρεπο κοπτικό καθεδρικό της πόλης. Οφείλω να ομολογήσω ― ντροπή μου ― ότι δεν μπήκα μέσα να λάβω την θεία χάρη. Είχε περισσότερη πλάκα να παραμείνουμε απέξω και να κάνουμε χάζι τις μελαμψές, λυτομαλλούσες χριστιανοπούλες, που τόσο χαρωπές παρέλαυναν πέρα-δώθε ανά τα πέριξ της εκκλησίας… χαρά Θεού το θέαμα.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.