Δύο λεωφορεία και ένα ταξί μας οδήγησαν στον ανατολικό σταθμό του Σαν Σαλβαδόρ, οπόθεν πιάσαμε τρίτο λεωφορείο προς βορρά. Επιβάτες και μικροπωλητές ανεβοκατέβαιναν συνεχώς στις συχνές στάσεις που κάναμε ανά τις πυκνοκατοικημένες κοιλάδες ανάμεσα στα ηφαίστεια. Οι δεύτεροι πηδούσαν έξω από το όχημα εν κινήσει, σε τέτοιες ταχύτητες που αν μετανάστευαν στο Χόλιγουντ θα είχαν ζήτηση ως κασκαντέρ. Ύστερα ανηφορίσαμε στα κεντροαμερικανικά υψίπεδα. Έχοντας γλιτώσει κάμποσες καρδιακές προσβολές σε οριακά προσπεράσματα, απόγευμα τερματίσαμε πεντακόσια μέτρα προ της Ονδούρας.
Το συνοριακό πέρασμα ήταν νέκρα και η διέλευση απλή και γρήγορη. Μόνο δυο-τρεις συναλλαγματίες παρίσταντο στην έξοδο του ονδουρικού φυλακίου. Αγοράσαμε λίγο ντόπιο χρήμα από τον προσφέροντα την ευνοϊκότερη ισοτιμία μετά τα παζαρέματα, και καθίσαμε σε ένα πεζούλι να περιμένουμε το λεωφορείο που θα περνούσε αν δεν ήταν Κυριακή. Πήρε μία ώρα μέχρι που κάποιος περαστικός μάς γνωστοποίησε το ότι ήταν Κυριακή και λεωφορείο δεν θα περνούσε. Έτσι-και αναγκαστικά πήραμε ένα ταξί για την κοντινότερη πόλη.
Το Οκοτεπέκε ήταν μία φιλήσυχη παραμεθόρια κωμόπολη με δύο όλα-κι-όλα ξενοδοχεία. Κλείσαμε μια βραδιά στο οικονομικότερο, ξεφορτωθήκαμε τους σάκους, και βγήκαμε για βόλτα και φαΐ. Οι ντόπιοι, που σπάνια φαίνεται έβλεπαν ξένους στον τόπο των, παντού μας καλοδέχονταν με εξαίρετη προσήνεια. Το συννεφιασμένο επόμενο πρωί, προμηθευτήκαμε μία τοπική SIM και πιάσαμε λεωφορείο προς την ευγνώμονα πόλη Gracias.
Η ιστορική αυτή πολιτεία λέγεται πως πήρε το όνομά της από την αρχή της φράσης «δόξα τω Θεώ φτάσαμε σε επίπεδη γη», την οποία εξεφώνησαν οι Ισπανοί εξερευνητές σαν αφίχθησαν εκεί μετά από μακρά, καταπονητική πεζοπορία μέσω της ορεινής κεντροαμερικανικής ενδοχώρας. Ιδρυθείσα το 1536, είναι η δεύτερη-αρχαιότερη αποικιακή πόλη στην Ονδούρα και η αρχαιότερη εκτός ακτής. Διά τούτο, καθώς και χάρη στον πανέμορφο και άγριο φυσικό περίγυρο, αποτελεί μία από τις πιο αξιοεπίσκεπτες περιοχές της χώρας.
Μετά από μπόλικο περπάτημα και ερωτήσεις σε κάθε κατάλυμα καθ’ οδόν, βρήκαμε οικονομικό δωμάτιο. Ανήκε σε έναν κεντρικό ξενώνα στεγαζόμενο σε ένα γραφικό αποικιακό κτίριο γύρω από μία εσωτερική αυλή με ψηλούς φοίνικες και πλούσια άνθη. Εγκατασταθήκαμε για κάπου μία εβδομάδα.
Πνιγμένη σε τροπική χλωρίδα, η αεινεφής πόλη ήταν κομψή και ήσυχη. Παρότι δημοφιλής, για δεδομένα Ονδούρας, ήταν αυθεντική· δεν είδαμε ούτε έναν ξένο τουρίστα. Ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν στα συνήθως στιλπνά με βροχονέρια καλντερίμια. Τρίκυκλα και άλογα ήταν ευρέως διαδεδομένα. Τα έντονα βαμμένα αποικιακά σπιτάκια και οι εκφραστικές τοιχογραφίες αντιπαρεβάλλοντο στην μουντάδα του καιρού. Αναδίδουσες ρομαντισμό φθαρμένες εκκλησίες, ένα πρωτοαποικιακό φρούριο, και μία αράδα προαποικιακών γλυπτών απάρτιζαν την πολιτισμική της κληρονομιά. Διέθετε κάμποσες σικάτες καφετέριες, πάγκους φαγητού δρόμου, και μία πιτσαρία απέναντι από τον ξενώνα μας που έκανε κάποιες από τις πιο μεγάλες και καλοφορτωμένες πίτσες που έχω ποτέ δοκιμάσει.
Περατώσαμε δύο εξορμήσεις στα αχανή περιβάλλοντα ζουγκλοβούνια. Η πρώτη ήταν σύντομη· πέντε χιλιομετράκια ποδαρόδρομος σε κάποιες θερμοπηγές. Παρότι καθημερινή, ο χώρος έβριθε με ντόπιους εκδρομείς. Ιδρωμένος καθώς ήμουν από την πνιγηρή ανηφόρα, σαν φτάσαμε λιμπιζόμουν βουτιά σε παγερά νερά. Αφότου όμως συνήθισε το σώμα μου στην ψύχρα του ψηλού δάσους, οι τριανταέξι βαθμοί των βαθρών ήλθαν κουτί. Η δεύτερη εξόρμηση ήταν μακρά· είχε προορισμό την υψηλότερη κορυφή της χώρας.
Βγήκαμε πρωί στον δρόμο και σταματήσαμε το πρώτο τουκτούκ. Ακόμη και μετά την διαπραγμάτευση της μείωσής της, η τιμή μού κακοφάνηκε διότι υπολόγιζα θα μας πάει μόνο μέχρι το τέρμα του δρόμου. Μα ύστερα αναθεώρησα πως ήταν δίκαια, όταν με αξιοθαύμαστη οδηγική επιδεξιότητα συνέχισε σε μία απότομη κακοστρατιά που θα ζόριζε και γαϊδούρι.
Κατεβήκαμε στο κέντρο επισκεπτών του Εθνικού Πάρκου Σελάκε. Οι υπάλληλοι παραξενεύτηκαν που επιμείναμε να πεζοπορήσουμε στην παρθένα ζούγκλα χωρίς κολαούζο, αλλά δεν έφεραν αντίρρηση. Εισέπραξαν ένα μικρό τέλος εισόδου και μάς ευχήθηκαν καλό δρόμο.
Η διαδρομή αρχικά ακολούθησε μία πλατιά κοίτη. Ο πελώριος ορεινός όγκος δέσποζε αγνάντια μάς, ανάμεσα στων οχθών την πανύψηλη βλάστηση, κατά τα βραχέα διαστήματα που ξάνοιγε η αντάρα. Μετά που μπήκαμε στο δάσος, η θέα περιορίστηκε σε σκέτο πράσινο. Πυκνόφυλλα, ουρανομήκη δένδρα· βρύα, λειχήνες, και αναρριχώμενα που κάλυπταν αυτών τους κορμούς· φτέρες και παντοίοι θάμνοι που σκέπαζαν το έδαφος… έκρυβαν κάθε σπιθαμή ουρανού και χώματος, αφήνοντας μόνο κουκκίδες ανθέων, μανιταριών, και πεταλούδων να στολίζουν την ολοπράσινη μονοτονία.
Ψηλά στο βουνό, η σημερινή μας πορεία ολοκληρώθηκε σε έναν ημιοργανωμένο κατασκηνωτικό χώρο που για κάποιον λόγο είχαν ονομάσει El Naranjito (Το Πορτοκαλάκι). Διέθετε τρεχούμενο νερό, τραπέζια πικνίκ, υπόστεγο, και μία στοίβα καυσόξυλα. Γεμίσαμε τον τόπο αντικουνουπικές σπείρες, στήσαμε σκηνή, μαγειρεύσαμε, και κάναμε ησυχία μπας-και προσελκύσει η μυρωδιά του φαγητού καμμια-γάτα.
Το Όρος Σελάκε φημίζεται για ευδοκιμούντες πληθυσμούς αγρίων αιλουροειδών όπως πούμα και ιαγουάρων. Αν-και γνώριζα πως είναι κατ’ ελάχιστον πιο απίθανο να πλησιάσουν άνθρωπο εξωγήινοι απότι αυτές οι αγριόγατες, διατηρούσα μια μικρή ελπίδα. Εκεί-που βράδιαζε, θρόισαν ξάφνως τα φύλλα σαν κατέφτασε μία ομάδα ντόπιων ορειβατών. Ο οδηγός των μού είπε ότι, στα δεν-θυμάμαι-πόσα χρόνια του στο επάγγελμα, ούτε αυτός είχε ποτέ δει τις γάτες. Τις έχουν μόνο βιντεοσκοπήσει την νύχτα, δελεάζοντάς τις με μεζέδες όταν οι ίδιοι βρίσκονται μίλια μακριά.
Οι άλλοι είχαν φύγει όταν τελικά ξυπνήσαμε μετά από καμμια-δεκαριά επαναλήψεις του ξυπνητηριού. Αφήσαμε εκεί την σκηνή και βγήκαμε στο ψιλόβροχο να τελεύσουμε την ανάβαση. Ψηλότερα, τα σύννεφα αραίωσαν, και δέσμες πρωινού φωτός διείσδυσαν στο μαγεμένο δάσος δημιουργώντας ένα παραδείσιο σκηνικό. Το βροχοδάσος έδωσε σταδιακά την θέση του σε αραιότερα κωνοφόρα. Από τα 2.849 μέτρα της κορυφής, αντικρίσαμε επιτέλους γαλάζιο ουρανό και μία εκτενή θέα της ατέρμονης ονδουρικής ζούγκλας, κάπου εντός της οποίας θα συνεχίζαμε τώρα το ταξίδι αφότου επιστρέφαμε στον πολιτισμό.
Βίντεο
Φωτογραφίες
Δες (και αν θες χρησιμοποίησε) όλες μου τις φωτογραφίες από την Ονδούρα.
