Μόλις λίγα λεπτά αφότου ανοιχθήκαμε στο έλος, πέσαμε πάνω σε μία μεγάλη οικογένεια ιπποποτάμων. Κρατώντας τις πιρόγες στενά συναγμένες αναμεταξύ τών, απομακρυνθήκαμε γοργά, διαπλέοντας άκρη-άκρη στην όχθη· ενώ ο πατριάρχης ιπποπόταμος είχε αρχίζει να μας κοντοσιμώνει απειλητικά διατεθειμένος, ξεφυσώντας και ανοίγοντας διάπλατα τα τρομακτικά του σαγόνια, σαν να μάς έλεγε: «Πάρτε το μπούλο αλάνια. Εδώ είναι η δικιά μου γειτονιά.»

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.

Αυτό το φοβερό, ογκώδες τέρας δεν είναι να παίζεις μαζί τού. Είναι φυσικός φονιάς. Όντας φυτοφάγο, ο μόνος λόγος που φέρει τα δύο του τεράστια και κοφτερά ζεύγη δοντιών, είναι για να σκοτώνει. Είναι διαρκώς σε ετοιμότητα να συντρίψει οτιδήποτε αναπνέον εισέλθει άνομα στην περιοχή του· θες το λιοντάρι, θες το βούβαλο, θες το κροκόδειλο… Αυτός ο περιτυλιγμένος με πέτσα, ισχνός σκελετός που λέγεται άνθρωπος δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση. Ευθυνόμενος για εκατοντάδες θανάτους ανθρώπων ετησίως, κατέχει την δεύτερη θέση στην λίστα των πιο θανατηφόρων προς τον άνθρωπο ζώων της Αφρικής· χάνοντας την πρωτιά μόνο από τα κουνούπια (που έμμεσα σκοτώνουν χιλιάδες μέσω της ελονοσίας). Σε ένα καταγεγραμμένο περιστατικό στον Νίγηρα, ένας ιπποπόταμος μόνος τού ανέτρεψε μία βάρκα και κατακρεούργησε όλους τους δεκατρείς της επιβαίνοντες. Ούτε καν οι ομοειδείς των δεν ξεφεύγουν από την μανία των. Οι ενήλικοι αρσενικοί συχνά καταφεύγουν σε βίαιες συμπλοκές αναμεταξύ τών· που πολλές φορές θα αφήσουν τον έναν εκ των δύο νεκρό.

Η μόνη καλή φήμη της οποίας αυτά τα ζωντανά χαίρουν ανήκει στις μητέρες. Η υπερπροστατευτικότητα αυτών προς τα μικρά των ενέπνευσε την ιπποποταμόμορφη Αιγύπτια θεά Θουέριδα· η οποία, με την σειρά της, πιθανότατα ενέπνευσε και την Ελληνίδα Ρέα. Ακριβώς όπως και η Ρέα, οι μητέρες ιπποποταμίνες καταχωνιάζουν τα αρσενικά των μωρά σε κάποια κρυψώνα, ούτως ώστε να τα γλιτώσουν από την μάνητα του πατέρα Κρόνου ιπποποτάμου, που τα αναζητεί να τα κομματιάσει.

Δύο περίπου ώρες διήρκεσε η απολαυστική βαρκάδα μέσα στα διάφορα κανάλια του τέλματος, μέχρι που προσαράξαμε σε μία όχθη. Ξεφορτώσαμε και μεταφέραμε τα πράγματα σε μία σκιερή δενδρολόχμη, όπου και στήσαμε την κατασκήνωση. Εκεί περάσαμε τεμπέλικες ώρες μέχρι να πέσει η νύχτα. Υπό την νανουριστική ήχηση της βροχής που ξέσπασε να προσπέφτει πάνω στην οροφή της σκηνής, αποκοιμήθηκα τελικά, και βυθίστηκα σε έναν τρυφερό ύπνο μέχρι τα χαράματα. Αυτός διεκόπη μόνο για λίγο από έναν σαματά που φαινομενικά προκλήθηκε από δύο ιπποποτάμους που είχαν συμπλακεί σε μία άγρια μονομαχία κάπου εκεί τριγύρω.