Η πείνα, η φτώχεια, οι πόλεμοι, και οι λοιπές στυγερότητες που γενικά μαστίζουν τον πολύπαθο λαό αυτής της χώρας δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στην πρωτεύουσα. Εκεί οι ζήσεις των ανθρώπων δείχνουν να κυλούν σε ρυθμούς σχετικά ειρηνικούς, ευημερείς, και εύτακτους. Η διάθεση των πολιτών έναντι της κυβέρνησης του επί τριακονταετίας προέδρου-μαθουσάλα Γιοουέρι Μουσεβένι φαίνεται να είναι συγκαταβατική. Οι δεσποτικές πολιτικές και συνταγματικές αυθαιρεσίες, με τις οποίες έχουν διατηρηθεί στην εξουσία ο πρόεδρος και το κόμμα του, δεν φαίνεται να ενοχλούν τους κατοίκους· αφού υπό την παρούσα ηγεσία, ιδίως η πρωτεύουσα, αλλά και όλη η χώρα σε κάποιον ορισμένο βαθμό, έχουν βιώσει πρωτοφανή για τα δεδομένα των σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Εξάλλου, το φάντασμα της τυραννίας του διαβόητου δικτάτορα Ιντί Αμίν πρέπει ακόμη να πλανάται στις μνήμες των ανθρώπων και να σκιάζει τις ψυχές των. Διά τούτο μάλλον η παρούσα καθεστηκυία τάξη μπορεί να θεωρηθεί τρανταχτό άλμα προόδου για τον πληθυσμό της χώρας συνόλω, και απολύτως θεμιτή για τους κατοίκους της Καμπάλας.
Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.
Άξιο περιέργειας είναι το πώς ένας τύπος που κανονικά θα τού ταίριαζε το επάγγελμα του δραχμοδίαιτου, χαζούλη τραμπούκου της μαφίας κατέληξε να εξουσιάσει έναν ολόκληρο λαό. Ο φρενοβλαβής εκείνος τύπος, αυτοανακηρυχθείς εν πλήρει τίτλω ως Η Εξοχότης του, Ισόβιος Πρόεδρος, Στρατάρχης, Χατζής, Δόκτωρ Ιντί Αμίν Ντάντα, Άρχων πάντων επί της γης θηρίων ιχθύων τε εν θαλάσση, πορθητής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και Βασιλεύς της Σκωτίας, κυβέρνησε την Ουγκάντα με σιδηρά πυγμή επί μία οκταετία, από το 1971 έως το 1979.
Στο ευρύ διεθνές κοινό έχει μείνει περισσότερο γνωστός ως κωμικοτραγικός ήρωας· για τις γελοίες του οιήσεις, τον φαύλο του βίο, και τις σκαιές του συνήθειες· όπως χαρακτηριστικά: την φανφαρονική του συμπεριφορά· την πολυγαμία και τον απροσμέτρητο αριθμό των τέκνων του· τον θαυμασμό του για τον Αδόλφο Χίτλερ· τον φημολογούμενο κανιβαλισμό του, και την δεξίωση που λέγεται ότι παρέθεσε έχοντας γαρνίρει το τραπέζι με κεφάλια πολιτικών του αντιπάλων· ένα γράμμα που έστειλε στην Βασίλισσα της Αγγλίας που έλεγε «αγαπητή Λίζα, εάν επιθυμείς έναν αληθινό άνδρα, έλα στην Καμπάλα»· και άλλα τέτοια πολλά…
Στους ανθρώπους της Ουγκάντας, πάλι, είναι περισσότερο γνωστός ως αυτός που έστειλε στον τάφο εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών των· και για τα χίλια-δύο άλλα δεινά που προκάλεσε η τρομοκρατική του διακυβέρνηση. Τελικά εκθρονίσθηκε από συνδυασμένες αντιφρονούντες ουγκαντικές και τανζανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Κατάφερε και διέφυγε από την χώρα, αρχικά στην Λιβύη, και ύστερα στην Αραβία, όπου βρήκε άσυλο στην αυλή των οικτιρμόνων Σάουντι. Έζησε εκεί μεγαλοπρεπώς τα εικοσιτρία υπολειπόμενα έτη της ζωής του, σπαταλώντας το αμύθητο κομπόδεμα που είχε κάνει υπεξαιρώντας τον πλούτο της χώρας του.
Πολύ αλλιώτικη, το λοιπόν, πρέπει να ήταν η ζωή σε αυτήν την πόλη πριν μερικές δεκαετίες. Σήμερα πλέον, λίγα πράγματα διέφεραν στην ζωή των κατοίκων της απότι σε μία ευρωπαϊκή πόλη. Η πλειονότητα αυτών φαίνονταν να είναι απασχολημένοι σε κάποιον κλάδο της οικονομίας· ή αν όχι, της παραοικονομίας σίγουρα. Την πενία, μολονότι υπαρκτή βεβαίως στα πέριξ της πόλης, δεν την έκρινα κατά πολύ χειρότερη από εκείνη της Αθήνας ή της Βουδαπέστης π.χ.
