Ένα τραγούδι που έγραψα έναν καιρό σε κάποια Ουκρανική πεδιάδα.
A song I wrote once upon a time in some Ukranian fields.
Στίχοι:
Δεμένη φιόγκος η γαλαζοκίτρινη κορδέλα
Στου ποδηλάτου μου την σχάρα μού θυμίζει εσένα
Εκείνα τα χαράματα που σ’ απεχαιρετούσα
Και για στερνή μάλλον φορά τα χείλη σου εφιλούσα
Τα μάτια σου, εθωρούσα τα, εκρατιόνταν να μην κλάψουν
Μα και τα εμά με βάσανο εμπορέσαν να μειδιάσουν
Όταν για ύστατη στιγμή εσένα αντικρίσαν
Και μόνο όταν πια δεν σ’ έβλεπα δυο δάκρυα εκυλήσαν
Τότε καλοκατάλαβα το πόσο θα μού λείπεις
Σαν θά ‘μαι ‘κει έξω μόνος μού, εγώ κι οι αναμνήσεις
Θα συλλογούμαι τις στιγμές που επέρασα μαζί σού
Και κάθε νύχτα θα πονώ που λείπει το κορμί σου
Κάθε που κάνω πεταλιά θά ‘μαι και πιο μακριά σού
Όμως σαν ονειρεύομαι θα έρχομαι κοντά σού
Δεν σε ξεχνώ, δεν το μπορώ, γλυκούλα μου κοπέλα
Θυμίζει σε μού η γαλαζοκίτρινη κορδέλα
