Κατά το απογευματάκι φτάσαμε στον τόπο που θα διανυκτερεύαμε εκείνη την πρώτη μας νύχτα στην Μποτσουάνα: μία κατασκήνωση μέσα στην ζωγραφιστής ομορφιάς περιβάλλουσα ημιέρημο, λίγο έξω από μία πολίχνη ονόματι Ghanzi.

Νωθρές ώρες περάσαμε εκείνο το απόγευμα, φέρνοντας βόλτες γύρω από την κατασκήνωση και βιώνοντας την βαθιά γαλήνη που διέπνεε το ονειρόπλαστο τοπίο, μέχρι το λιόγερμα. Το βράδυ φάγαμε γύρω από την φωτιά, ενώ χαζεύαμε τους μυσταγωγικούς χορούς στους οποίους επεδίδετο μία συντροφιά ντόπιων. Μία ομάδα γυναικών έκρουαν ρυθμικά τα παραδοσιακά των τύμπανα· και οι βυθισμένοι σε έξαψη άνδρες, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές ― αν μπορείς να χαρακτηρίσεις φορεσιά το κομματάκι υφάσματος που κάλυπτε τα αχαμνά των ― έφερναν γύρω-γύρω ξεφωνίζοντας αναστενάρικες ιαχές, και κοπανούσαν τα πόδια των με δύναμη στο έδαφος, παράγοντας ένα ρυθμικό, κουδουνιστό συνήχημα από τα κάμποσα κιλά μεταλλικά μπιχλιμπίδια που ο καθείς φορούσε.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.

Αφού τελείωσαν με την εκστατική των χοροεσπερίδα, έπιασα κουβέντα με κάποιους από αυτούς ― εάν μπορείς να χαρακτηρίσεις κουβέντα την επικοινωνία δύο ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν ούτε μία λέξη ο ένας του άλλου. Μού έλεγαν διάφορα στην αλλόκοτή των γλώσσα· κι εγώ τών έλεγα άλλα, στα αγγλικά αρχικά, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν κάνει δα και κάποια διαφορά, και το γύρισα στα ελληνικά. Λέγαμε πολλά και διάφορα τα οποία δεν θυμάμαι ― τα δικά μου δηλαδή, διότι τα δικά των δεν τα κατάλαβα και ποτέ, εννοείται. Ό,τι και να ήταν πάντως, τα είχαμε βρει ιδιαιτέρως αστεία. Με την ψυχή μας γελάσαμε εκείνο το βράδυ. Σε μία φάση κοντεύσαμε κυριολεκτικά να πάθουμε ασφυξία· αυτοί από τα γέλια, κι εγώ από πνίξιμο, όταν επιχείρησα να προφέρω κάποιες φράσεις από την γλώσσα των που προσπαθούσαν να μού διδάξουν. Δεν είχα ποτέ μού ξανακούσει πιο περίεργη γλώσσα. Οι τύποι μιλούσαν παράγοντας κάποιους αφύσικους ήχους εξ ολοκλήρου μέσα από το λαρύγγι. Έτσι όπως μού φάνηκε, δεν θα τών δημιουργείτο κανένα ουσιαστικό πρόβλημα στις ομιλητικές των ικανότητες αν κάποιος τών έκοβε την γλώσσα.