Αν-και διέμενα στα δυτικά προάστια, πήρε ώρες να ξεδιαλύνω τον αστικό δαίδαλο μέχρι τις δυτικές παρυφές της Σαϊγκόν. Ένας τετράπλατος αυτοκινητόδρομος—πέντε αυτοκινηστικές λωρίδες ανά ρεύμα συν άλλω τόσω χώρω στην κάθε πλευρά για τα μηχανάκια—στένευσε προοδευτικά καθώς διερχόταν μέσω αλληλουχίας αχανών, ρυπασμένων ορυζώνων και στενόμακρων, ρυπογόνων πόλεων.
Απογευματάκι, άφησα την εθνική για έναν επαρχιακό. Οι ορυζώνες συρρικνώθηκαν και οι πόλεις υποβαθμίστηκαν σε χωριά, δίνοντας την θέση των σε αυξόντως αγριότερα λοφάκια κι αγριώματα.
Η πορεία κατέληξε σε μία προχειροστημένη αποβάθρα στην όχθη του Ντονγκ Νάι. Καφετής κι αδιαφανής έρρεε ο μακρύτερος εξολοκλήρου ευρισκόμενος στο Βιετνάμ ποταμός μέσω παρθένας βλάστησης και μίας ευλαβικής ησυχίας που τόσο μού είχε λείψει τελευταία. Απέναντι δέσποζε ο Εθνικός Δρυμός Κατ Τιεν: ένα από τα εκτενέστερα πρωτογενή πεδινά τροπικά δάση της χώρας που έχουν επιβιώσει την γεωργική εξάπλωση και τις βόμβες ναπάλμ.
Πλήρωσα τον παρκαδόρο να φροντίσει το παπί και πλήρωσα τον βαρκάρη να με περάσει με μία σάπια ξύλινη μαούνα στην αντίπερα όχθη, όπου πλήρωσα την είσοδο στο εθνικό πάρκο. Σε μία στενή αποψιλωμένη έκταση καταμεσής της ζούγκλας, ευρίσκονταν το αρχηγείο, ένα καλυβάκι-εστιατόριο όπου μαγείρευε μία γιαγιούλα εφόσον την σκουντούσες από τον ύπνο, και μία αράδα απάστρευτων και κλειδαμπαρωμένων μπάνγκαλοου που μάλλον παρέμεναν κενά διότι πρέπει να ήταν τόσο ακριβά που όλοι οι ελάχιστοι που πέτυχα τουρίστες προτιμούσαν να κοιμούνται απέναντι στο χωριό και να καταβάλλουν το εισιτήριο καθημερινώς εκ νέου. Εγώ πλήρωσα ενάμισι δολάριο την βραδιά να στήσω την σκηνή μου στο χορτάρι έξω από το αρχηγείο.
Είχα πληρώσει ήδη αρκετά, και τα είχα μετρημένα. Γι’ αυτό μού κακοφάνηκε που με ήθελαν να πληρώσω κιάλλα. Το σχέδιό μου ήταν να ενοικιάσω ένα ποδήλατο να πάω σε μία λίμνη στο βάθος του δάσους. Μα όχι μόνο ζητούσαν για το ποδήλατο πέντε δολάρια την ημέρα—ενώ έδινα για το παπί ένα—αλλά χρέωναν και ξεχωριστό τέλος για την λίμνη. Εξού και αποφάσισα να κάνω την εξόρμηση πεζός και στα-κρυφά την νύχτα… την δεύτερη όμως νύχτα· αυτήν την πρώτη, έχρηζα ξεκούρασης.
Το χάραμα με ξύπνησαν οι γίββωνες που τσίριζαν εκστατικά κάπου πίσω από τις σιλουέτες των πελώριων τροπικών δένδρων. Μελωδικά πουλάκια πάλευαν να ακουστούν πίσω από τον παράτονο σαματά των στεντορείων πιθήκων. Τσίμπησα κάτι, ήπια καφέ, και βγήκα βόλτα.
Καθώς οι αρχές του πάρκου αξίωναν πρόσθετη αμοιβή κολαούζου για περιήγηση στην ζούγκλα, τρύπωσα στα-κλεφτά. Ολομόναχος περιεπλανήθην στην αφάνεια του πανάρχαιου βροχοδάσους, ασήμαντος και κούτσικος ανάμεσα στα μπαμπού, τους διπτερόκαρπους, τις αφζέλιες, και τα θεόρατα, υπεραιωνόβια, αντηριδωτά τετραμελή που το συγκροτούσαν. Οι γίββωνες είχαν τω μεταξύ σωπάσει. Δεν ευτύχησα να εντοπίσω μήτε αυτούς μήτε ελάφια, ινδικούς βίσωνες, μαύρες αρκούδες, ή οιοδήποτε άλλο των μεγάλων θηλαστικών που κατοικούν τον τόπο. Αν-μη-τι-άλλο είδα ποικίλες σαύρες, φίδια, πτηνά, έντομα, και ανυπέρβολα χιλιάδες πεταλούδες που σχημάτιζαν στον αέρα πλουμιστούς στροβίλους.
Γύρισα το απόγευμα και άραξα λίγο στο εστιατόριο προτού αναπαυθώ για την νυκτερινή πορεία. Κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα, μού έσεισαν την σκηνή η Αγγλίδα και η Αμερικάνα που γνώρισα προ ολίγου στο δείπνο και ψήθηκαν να με ακολουθήσουν. Σιωπηλοί ακροπατήσαμε μες στο σκοτάδι από του αρχηγείου. Και αφότου είχαμε απομακρυνθεί ασφαλώς, ανάψαμε φακούς στα κούτελα και ανοίξαμε βήμα στην διάνυση των δεκατεσσάρων χιλιομέτρων μέχρι την λίμνη των κροκοδείλων.
Ευελπιστούσα να ανιχνεύσω νυκτόβια πλάσματα, η φασαρία όμως που οι τρεις μας δημιουργούσαμε δεν βοηθούσε. Είδαμε μόνο έναν ασβό και ακούσαμε θορύβους, συμπεριλαμβανομένου ενός ηχηρού κοντανασάσματος που πρέπει να παρήγαγε αγριόχοιρος.
Είχε γλυκοφέξει σαν πλησιάζαμε την λίμνη και θωρήσαμε μία πινακίδα που προειδοποιούσε κατά της προσπέλασης άνευ αδείας και οδηγού. Αφού δεν παρευρίσκετο κανείς να την επιβάλει, συνεχίσαμε κανονικά, ευθεία στο μονοπάτι.
Είχε φωτίσει, αλλά η πρωινή αχλύς και η πηχτή πρασινάδα ακόμη περιόριζαν την ορατότητα, όταν αιφνίδια τρακάραμε μία ομάδα εργατών δίπλα σε μία αχυροκαλύβα. Το παίξαμε αθώοι, χαιρετίσαμε ξέγνοιαστα, και προσδιέβημεν σαν να μην τρέχει τίποτε.
Κατεβήκαμε στον παρόχθιο τυρφώνα, και φρόνιμα ανάμεσα στα ψηλά χόρτα, πήραμε να αναζητούμε τους σπάνιους σιαμαίους κροκοδείλους που ονοματοθετούν την λίμνη. Δέσμες ηλιαχτίδων είχαν διατρυπήσει εδώ-κι-εκεί την καταχνιά, σπέρνοντας την όχθη με κηλίδες θερμότητας όπου θαρρούσα θα λιάζονταν τα τρομερά ερπετά ίνα ζεστάνουν το ψυχρό των αίμα. Μα τζίφος, δεν ηύραμε ούτε έναν. Έχοντας τουλάχιστον θαυμάσει διάφορα ωραία υδρόβια πτηνά και καθαυτό το μαγευτικό τοπίο, αρχίσαμε την μακρά επιστροφή.
Στην προηγούμενη καλύβα, μάς είχε στήσει καρτέρι μία αγγλόφωνη υπάλληλος του δρυμού. Μάς είπε να πληρώσουμε είσοδο· τής είπαμε ότι δεν έχουμε μαζί· μάς ζήτησε τότε να τα δώσουμε μετά στο αρχηγείο· και προχωρήσαμε.
Σαν φτάσαμε, μετά από ένα γεμάτο δεκάωρο πεζοπορίας, πίσω στην κατασκήνωση, οι άλλες πήγαν να ετοιμαστούν για άμεση αναχώρηση. Εγώ ταβλιάστηκα λίγο πρώτα. Όταν τις ξανασυνάντησα το βράδυ, εκατόν-εξήντα χιλιόμετρα μακριά, μού εξιστόρησαν πώς δεν τις άφησαν να φύγουν για δύο ώρες μέχρι να πληρώσουν. Εμένα πάλι, δεν με ενόχλησαν καθόλου. Εκών παρέστην στο αρχηγείο να πληρώσω το ενάμισι χρωστούμενο δολάριο για την δεύτερη νύχτα, δεν μού γύρευσαν κάτι άλλο, και πέρασα τον ποταμό να πάρω το παπί.
Φωτογραφίες
Δες (και αν θες χρησιμοποίησε) όλες μου τις φωτογραφίες από το Εθνικό Πάρκο Cat Tien.
Στέγαση και δραστηριότητες στο Βιετνάμ
Γνωστοποίηση συνεργατικών σχέσεων: Εφόσον αγοράσεις αγαθά ή υπηρεσίες μέσω των εμπεριεχομένων στην παρούσα ιστοσελίδα συνδέσμων, ενδέχεται να προσλάβω κάποιο μικρό ποσοστό από το κέρδος του πωλητή δίχως να χρεωθείς επιπλέον δραχμή. Θα συνδράμεις λίαν εκτιμιτέως στην διατήρηση και περαιτέρω εμπλουτισμό αυτού του ιστοχώρου. Ευχαριστώ!
Το Stay22 είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που σού επιτρέπει να αναζητήσεις και να συγκρίνεις καταλύματα και εμπειρίες από διαφορετικές πλατφόρμες πάνω στον ίδιο κομψό χάρτη. Καθόρισε τις προτιμήσεις σου στις ρυθμίσεις.
