Πήγα που λέτε βρε παιδιά
Σε μία πολιτεία
Μια πολιτεία μαγική
Παράδοξη, ουτοπική
Πού ‘χε αεί καλοκαιρία
Ήταν ο ουρανός βαθύς
Τα σύννεφα φευγάτα
Κι η θάλασσα που ορούσα την
Πλατιά, γαλάζια, απέραντη
Με κύματα τρεχάτα
Χίλιες θυμήσεις θεωρώ
Κάθε βήμα που κάνω
Χώρος και χρόνος λιώσανε
Τον νου μου ελαφρώσανε
Πετώ με ονειροπλάνο
Όσα θωρώ κι όσα γρικώ
Τά ‘χω χιλιοβιώσει
Μα σαν παιδί μικρό, λωλό
Κάθομαι και αναπολώ
Πόσες χαρές μού έχουν δώσει
Σμήνος γοργό και παρδαλό
Γίναν οι αναμνήσεις
Και όταν κάπου αλλού βρεθώ
Σε λαχταροπαρακαλώ
Χαρά μου μην μ’ αφήσεις
