Αυτό που πλέον μού λείπει περισσότερο από κάθε τι ενώ ταξιδεύω είναι η μουσική. Δυστυχώς δεν έχω πια την ενέργεια να κουβαλάω και κάποιο μουσικό όργανο μεταξύ όλων μου των λοιπών υπαρχόντων ανά την υφήλιο. Την είχα όμως (μαζί με την ανάγκη να μπασκάρω πού-και-πού στον δρόμο για να συμπληρώνω τα έξοδα) όταν ήμουν λίγο νεαρότερος… όπως προ μίας δεκαετίας, οπόταν προμηθεύτηκα την εικονιζόμενη, φθηνιάρικη κλασική κιθαρούλα σε μία κωμόπολη της Ναμίμπιας και εν καιρώ την έσυρα ξέθηκη μέχρι την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αποτέλεσε αξιαγάπητη συντροφιά κατά τις αμέτρητες ώρες μοναξιάς εκείνου του μεγάλου ταξιδιού. Λυπήθηκα που έπρεπε ύστερα να την παρατήσω, αλλά τα ναύλα για να την πάρω στο αεροπλάνο υπερέβαιναν την αξία της. Τουλάχιστον έμειναν ωραίες αναμνήσεις και κάμποσα τραγούδια που έγραψα μαζί τής. Το τελευταίο και αγαπημένο μου εξ αυτών, που έγραψα λίγες ημέρες πριν την αφήσω, το ηχογράφησα πρόσφατα και χαίρομαι ιδιαιτέρως να το μοιραστώ μαζί σάς.
Spotify: https://bit.ly/3xwI4Xp
Apple Music: https://bit.ly/4aSM6re
Στίχοι
Τα μάτια σου ασέληνη είναι νύχτα
Σαν τα κοιτώ το είναι μου ριγεί
Και σαν πουλιά νυκτός μαυλιστικά
Με υπνωτίζει η μειλίχια σου η φωνή
Το χέρι σου βελούδο αγιοποιημένο
Να το κρατώ αγγέλοι τραγουδούν
Προς τα ουράνια νιώθω ότι ανεβαίνω
Ενώ συμφωνία μυστική ποιούν
Η κόμη σου αθέατο μυστήριο
Ποθούμενος κρυμμένος θησαυρός
Και το αγγελικό σου το κορμί
Απαγορευμένος της Εδέμ καρπός
Η μνήμη σου ολόδροση είναι αύρα
Ενθύμιο μίας εποχής αλλοτινής
Τότε που αναβλύζαμε με νιάτα
Και όνειρα σαν ρόδα της αυγής
Αλεξανδρινή μου, εσύ όμορφή μου
Αυτό που θέλω νά ‘σαι μαζί μού
Να Θωρρούμε εικόνες ενός κόσμου θείου
Σ’ ένα ακρογιάλι της Μεσογείου
Αλεξανδρινή μου, της ζωής δαδί μου
Πυροφάνι είσαι μες στην ψυχή μου
Μέρα-νύχτα καις την σαν αρχαίος φάρος
Που το φως του φτάνει στης αλός το βάθος
