Στάλα καθάρια τοξική
Χθόνιας αλχημείας αιθέρια ρανίδα
Δάκρυ υποσυνείδητο, γέλιο ηδονικό
Καρπέ κολαστικέ, σταγόνα παραδείσου
Γλίστρα σαν φίδι της Εδέμ
Στάξε την πίκρα την γλυκιά στην γλώσσα
Περιμένουμε
Με ευλαβή απαντοχή ωσάν χρησμό σιβυλλικό
Την δόλια σου επήρεια ιερωστί την καρτερούμε
Άνθρακα, υδρογόνο
Άζωτο κι οξυγόνο
Στοιχεία αμβλέα, κοσμικά
Συνύφανέ τα αρμονικά
Εμπότισέ τα με μαγεία
Χα χα χα
Στάζεις, στάζει
Σιρόπι σπέρμα αρχέγονο
Λιώνει η πραγματικότης
Ρευστός ο νους διαλύεται στου χωροχρόνου τις διαστάσεις
Λάγνες θεές λευκόχερες
Μαύροι του γύπα όνυχες απαίσιοι και γαμψοί
Αυτά που πρώτα ήτανε των πλάτανων κλαδιά
Φλεγόμενο βελούδο, ιπτάμενο χαλί
Χορτάρια κυματίζοντα πού ‘τανε πρώτα γη
Μαινόμενες Μαινάδες, παντοδαείς σοφοί
Λουλούδια λικνιζόμενα ενάντια στην σιγή
Γητεύτρες λαμπυρίδες, ουράνια παράσταση εξάλλως ρυθμική
Αστέρια ξεχειλίζοντα του άπειρου πηγή
Φώτα που άδουν ευωδώς
Άσματα ανθομύριστα τέλεια ζωγραφισμένα
Με μια παλέτα αρώματα με χάδια ηρτυμένα
Χάος συνθέτουν σε δομή
Άφατο πανδαιμόνιο σ’ αισθήσεων πανδαισία
Ηδυπαθή διαστρέβλωση σε πλήρη πεμπτουσία
Εξαίσια δημιουργία, διάνοιας υπερεκτίμηση
Αγγέλων και δαιμόνων κολύμπι οργιαστικό
Σ’ ένα κολλώδες σύμπαν γόνιμο, ακατάστατο
Υγρό και γλιστερό σαν θεϊκό αιδοίο
Εκρήγνυται η πλάση σ’ ακατάσχετο οργασμό
Με βρυχηθμό και παφλασμό
Βουτάμε μες στην μέθεξη
Κι εκεί ‘ναι που η παραίσθηση γίνεται υπεραίσθηση
Αράχνες, αράχνες, αράχνες
Γλοιώδεις, τριχωτές και πεταλούδες
Φωσφορίζουν, πιπιλίζουν
Ίσως και νά ‘ναι γλύπτριες
Ή μάλλον σαλιογλείφτρες
Μήπως σκέφτεσαι κι εσύ κροκοδείλους, καρχαρίες
Σαν πάκμαν να δαγκάνουνε στις βαθυμύχιες κρύπτες
Να χωνεύουν αμαρτίες και να χέζουν εμπειρίες
Ενώ κωδωνοτρίζουνε σαν χαλασμένο ράδιο
Μην είναι γνώριμος παλιός, κατοπτρικός παλιάτσος
Κλόουν αστείος, τρομερός
Σάτυρο Σεραφείμ
Με σερπαντίνα στην ευώνυμη και στην δεξιά ξυράφι
Καπνός τριγύρω σου, γνωστό
Πρόσωπο πολυλάτρευτο
Έρωτα, φόβε, αγάπη
Τιμωρία, σωτηρία
Στης μοναξιάς τον ωκεανό
Αβέβαιη μα άνετη, διαπλέουσα σχεδία
Φέγγε την πλεύση αόρατα, χαρώνεια χημεία
Χαρά εκστατική
Αγία ιδέα βακχική
Αβρή παραφροσύνη
Ρούφα σημασία από το κάθε τι
Και χρίε νόημα στα πάντα
Πότισε το παν ζωή
Μούλιαχ’ το και πλάσε την
Χάραξέ μάς την ψυχή
Λυχνία, στάλα δαιμόνια
Laetitia Sacrae Dementiae
