Δεν χρειάστηκε να οδηγήσουμε πάνω από ένα λεπτό, και τα πρώτα ζωντανά ήταν εκεί να μας υποδεχθούν. Δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο· μόνο μία μεγάλη οικογένεια μπαμπουίνων. Πάντοτε είναι ωστόσο ευχάριστο να παρατηρείς τις συμπεριφορές αυτών των αστείων πρωτευόντων. Όπως εκεί: που μία μητέρα μπαμπουίνα καθόταν πάνω σε ένα πεζούλι με την ουρά της να κρέμεται αποκάτω.

Αυτή η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου «Από το Κέιπ Τάουν στην Αλεξάνδρεια», στο οποίο αφηγούμαι το επικό, μοναχικό μου ταξίδι από άκρη σε άκρη της σαγηνευτικής Αφρικής, και διαβιβάζω μία σοβαρή μεν, γλαφυρή δε, απεικόνιση της ετερόμορφης και ιδιάζουσας αφρικανικής πραγματικότητας.

Ένα από τα μικρά της τής είχε γαντζωθεί στην ουρά και προσπαθούσε να αναρριχηθεί πάνω στο πεζούλι κι αυτό. Και θα τα κατάφερνε το-δίχως-άλλο, εάν δεν ήταν το αδελφάκι του, που το είχε αρπάξει από την ουρά και το τραβούσε προς τα κάτω, εμποδίζοντας το να ανέβει. Και δεν το άφηνε με-τίποτε. Το είχε βάλει πείσμα, και υπέφερε τις κλωτσιές που τού έπεφταν βροχή στο πρόσωπό από το μαχόμενο να αναρριχηθεί πιθηκάκι. Μετά από σκληρό αγώνα, το κάτω υπερίσχυσε. Σώριασε το άλλο κατάχαμα και πήγε να ανέβει το ίδιο πρώτο. Αλλά και το άλλο το πρόλαβε στο παρατσάκ, και άρχισε εκ νέου η μάχη, με τις θέσεις αντεστραμμένες. Δεν μείναμε να δούμε την τελική έκβαση. Ο αγώνας προδιαγραφόταν μαραθώνιος.