Στίχοι
Κάποιος θα φταίει, μα όχι εγώ
Που ο κόσμος αλλάζει κι έχω μείνει να κοιτώ
Μην με ρωτάτε γιατί ζω έτσι όπως ζω
Ίσως και να είναι πως δεν θέλω να σωθώ
Κι όλο τρέχω σαν πούστης μα δεν φτάνω πουθενά
Διότι όσο και να σπεύδω έχει κιάλλο πιο μπροστά
Θα το ήθελα ν’ αράξω μα με έχει από κοντά
Η μοίρα η καταραμένη που όλο με κυνηγά· δεν σταματά
Δεν ξέρω άμα το θυμάστε τότε που ήμασταν παιδιά
Πόσα λίγα από το τώρα έχουν μείνει όπως παλιά
Και εις μάτην διερωτούμε εάν είναι αληθινά
Άφου αύριο, ούτως ή άλλως, θά ‘ναι διαφορετικά
Ναι, θα τό ‘θελα να ζήσω σ’ ένα ψέμα βολικό
Μα τι να γίνει, δεν ελέγχω το τι είναι πιστευτό
Κι όσο και να με λυπεί, είναι πλέον κατανοητό
Αυτό που έχω τώρα να σας πω
Κάποιος το ορίζει, μα όχι εμείς
Που ο κόσμος που γεννάται γίνεται πιο ακριβής
Έτσι που στα δεδομένα της καινούργιας εποχής
Η ανθρώπινη η φύση είναι τόσο ανεπαρκής
Μάς παρήγγειλε το σύμπαν μια ρητή αποστολή
Και μάς έδωσε αξία αυστηρά παροδική
Και σαν ήγγικεν η ώρα να προοδεύσουν οι καιροί
Μένουμε όλοι περιττοί
Ο τελευταίος άνθρωπος
Είμαι εγώ κι είσαι κι εσύ
Τον ρόλο που μάς δώθηκε
Υποκρινόμαστε μαζί
Κι έστω κι αν είναι άδικο
Έτσι εξελίσσεται η ζωή
Κι εκεί που έλεγα να πάω στον παράδεισο
Αφού θαρρούσα ήμουν εξαιρετικός
Με κατακτά η λογική
Και μού ληστεύει την ψυχή
Κι εκεί που άρχισα να ορέγομαι την κόλαση
Που μόνο ο πόνος μού ‘δοκούσε αληθινός
Η νέα πού ‘καμαν ζωή
Μού απομυζά την λογική
Και όπως ξέφτιζε η ελπίδα και το όνειρο
Και μόνη οδός μού είχε μείνει η φαντασία
Μού την απέκλεισαν κι αυτή
Την τελευταία διαφυγή
Κι όπως τρεκλίζω τώρα ακόμη προς το άγνωστο
Με μια υπόσταση φθαρμένη και αρχαία
Ας με καλούν αταβισμό
Εγώ ακόμη προχωρώ
Με το ηθικό μου υψηλό
Κι αποχωρώ
English Translation
It must be someone’s fault, but it’s not mine
That the world is changing and I can only look
Don’t ask me why I live the way I live
Perhaps it’s that I don’t want to be redeemed
And I keep running like hell, but I don’t reach anywhere
Because, no matter how much I hurry up, there is always more ahead
I would like to settle down but she’s dogging me
The cursed fate who keeps chasing me
She doesn’t stop
I don’t know if you remember when we were kids
How little of now has remained the way it used to be
And in vain I wonder if they’re real
Because, tomorrow, they will nevertheless be different
Yes, I would like to live in a convenient lie
But, what can I do, I do not control what’s credible
And though it saddens me, it is understood
What I now have to say to you
Someone defines it, but it’s not we
That the world which is being born is becoming more precise
So that in the new epoch’s reality
Human nature is so insufficient
The universe assigned to us a grave mission
And gave us a value strictly evanescent
And as the time has come for the era to progress
We all remain superfluous
The last human
I am and you also are
The role which was given to us
We both feign
And though unfair it is
That’s how life proceeds
And right when I fancied going to the heaven
As I believed I was exceptional
Logic conquers me
And robs me of my soul
And right when I started to covet the hell
When only pain felt real
The new life they made
Sucks my logic out
And as the hope and the dream were fading out
And the only way left to me was the imagination
They blockaded it that too
The last escape
And as I still stagger towards the unknown
With a substance ancient and timeworn
Let them call me an atavism
I keep moving on
With my morale high
And I depart
