Ένα τραγούδι που έγραψα έναν καιρό στην παλαιά πόλη του Όσλου.
A song I once wrote in Gamle Byen of Oslo.
Στίχοι:
Καθώς περπάταγα οψές
Ήτανε μία νύχτα παγωμένη
Ήταν μία από αυτές
Που θαρρείς πως τίποτε δεν σού μένει
Άλλο πια για να θες
Κι η ζωή πάντα ίδια παραμένει
Είδα τότε που λες
Μια μικρή κατά πάνω μού να πηγαίνει
Κ’ ήρθε αντίκρυ μού στάθηκε
Κάθε σκέψη μου χάθηκε
Το μυαλό μου λωλάθηκε
Ήταν μια ερατεινή πορφυροκόμη
Κι άντε τώρα να δούμε τι θα κάνω
Που αυτό θέλω απ’ όλα παραπάνω
Να φιλώ τα χείλη της κι ας πεθάνω
Της ερατεινής
Κι έχω τώρα πια παύσει να κοιμάμαι
Και περμένω πότε μαζί τής θά ‘μαι
Ώστε να ηρεμήσω καθώς μιλάμε
‘Ανευ λογικής
Κι ίσως τούτο τότε να το τολμήσω
Στο αφτί σιγανά να τής ψιθυρίσω
Πως την αγαπώ· μα καλλιά θα πάει
Να τής πω το εξής: jeg elsker deg
Κι άντε πάλι να δούμε τι ακόμα
Θα περάσω πού ‘μαι για ‘κείνη λίωμα
Ως αυτής να θωρώ των ματιών το χρώμα
Το ερατεινό
Αχ αυτό το κορίτσι τι μού ‘χει κάνει
Τζάμπα πίστευα ότι ήμουν εγώ αλάνι
Την καρδιά μου την έχει ξετρελάνει
Πώς να αντισταθώ
Όταν πάλι εμπρός μού την αντικρίσω
Μες στην αγκαλιά μου να την κρατήσω
Να τής πω σ’ αγαπώ· μα καλλιά θα πάει
Να τής πω το εξής: jeg elsker deg
